ΟΙ  ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ  ΑΓΩΝΕΣ  ΑΠΟ  ΤΗΝ  ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ  ΩΣ  ΣΗΜΕΡΟΝ

 

                              ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ..(5)

 

 ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΥΘΙΚΟΥ ΑΓΩΝΟΣ  ΚΑΤΑ  ΩΓΥΓΙΑΝ

 Γράφει ο Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης Αμφικτύων

 

  Περί του Πυθικού

 

            Το Μαντείο των Δελφών στο τέλος του 6 ου αιώνος είχε αποκτήσει  μεγάλη φήμη στα πέρατα του Ελληνισμού. Εξ αυτού ορμώμενοι οι κάτοικοι των Δελφών ηθέλησαν να απαλλαγούν από την φορολογία στους προσκυνητές των Δελφών που επέβαλλε η Κρίσα. Το 590-589 π. Χ  οι περίοικοι των Δελφών  υπό το όνομα Αμφικτύονες εκήρυξαν πόλεμο κατά της Κρίσας  με αποτέλεσμα την καταστροφή ταύτης και την καθιέρωση του εδάφους της ως ιερό του  Απόλλωνος . Η επικρατούσα όμως αντίληψη ότι τότε ιδρύθη και η νικητήριος εορτή , τα Πύθια,  είναι εντελώς ψευδέστατη και  αστήρικτη,  διότι τα Πύθια εορτάζοντο από αμνημονεύτων χρόνων , όσους αριθμεί και το πανάρχαιο Μαντείο των Δελφών.

 Να σημειωθεί ότι οι Δελφοί  στους     αρχαικούς χρόνους ονομάζοντο  Νάπη, μετά Πετρήεσσα, έπειτα Κρίσσα , μετά Πυθώ και τέλος Δελφοί. Η ονομασία Πύθια προέρχεται από το ‘Πύθων’, τον Δράκοντα, ή από το ‘πύθειν’ =σήπεσθαι ή από το ‘πυνθάνεσθαι’=ερωτάν, επειδή ηρώτων το μαντείο των Δελφών. .  Πόλις Πύθιον υπήρχε και στην Κρήτη, εκ της οποίας  σύμφωνα με την παράδοση προήλθον οι ιδρυτές του μαντείου των Δελφών και της ομώνυμης πόλεως, αλλά υπήρχε πόλις Πύθιον και στη Μακεδονία. Συνήρχετο και συνέλευση των ‘ιερομνημόνων ‘  στους Δελφούς εξ αντιπροσώπων των πόλεων υπό το όνομα ‘Πυλαίοι’

            Η Ωγυγία , τόμ. Γ!, του Αθανασίου Σταγειρίτη αναφέρει τα εξής:

            «Τον δε Πυθικόν αγώνα κατέστησεν , ως είρηται, ο Απόλλων, ως επινίκιον για το φόνο του Πύθωνος, να εορτάζηται  κατ’ εννεαετίαν, κατά τον αριθμόν των εννέα Παρνασσίδων Νυμφών, αι οποίαι παρεθάρρυνον  αυτόν εις τον αγώνα, έπειτα εκόμισαν προς αυτόν και δώρα μετά την νίκην»

[ Ο όφις Πύθων

Ούτος συμβολίζει τις  πρωτόγονες και κατώτατες δυνάμεις , που ζούσαν σε σπηλιές στα πρώιμα στάδια των ανθρώπινων κοινωνιών, πριν εξημερωθούν και εκπολιτισθούν οι άνθρωποι, αλλά και τα κατώτερα ένστικτα του πρωτόγονου ανθρώπου . Σύμβολο   του   πνευματικού φωτός είναι ο Απόλλων και βοηθοί του είναι οι εννέα Μούσες. Αυτές ως γνωστόν κατ’ εντολήν του Διός παρέδωσαν στον άνθρωπο αφιλοκερδώς τα γράμματα και τις καλές τέχνες , οι οποίες τον ανέσυραν από το σκότος στο φως και σκότωσαν μέσα του οριστικά τον Πύθωνα. Τότε μπόρεσε ο άνθρωπος αν σταματήσει να σέρνεται με την κοιλιά στα σπήλαια και να βγει στο ξέφωτο κάτω από το φως του ηλίου και να ατενίσει τον ουρανό.  Η συνειδητοποίηση αυτού του γεγονότος , ήτοι του περάσματος από το σκότος στο φως, ανήκει αποκλειστικά στους Ελληνες και μόνον ]

Επειτα δε εορτάζετο κατά πενταετίαν, ή κατά τας αρχάς του πέμπτου έτους. Κατ’ άλλους δε ο Αμφικτύων κατέστησε τον αγώνα, ή  ο Διομήδης.  Συνέβησαν όμως διακοπαί, ως και εν τη Ολυμπία και ανακαίνιζον αυτόν πάλιν.

[Ο Πόλεμος   εχθρός του Αθλητισμού και  Πολιτισμού

 Οι διακοπές στους αγώνες ωφείλοντο είτε σε πολεμικά γεγονότα, όπως λ. χ ο Τρωικός Πόλεμος, είτε σε εμφύλιες διενέξεις, είτε τέλος σε μαζικές μετακινήσεις πληθυσμών, όπως αυτή της καθόδου των Δωριέων, δηλαδή των ορεσίβιων Ελλήνων από τα ορεινά της Πίνδου. Οι ορεσίβιοι Δωριείς κατέβαιναν  στα πεδινά για καλύτερες συνθήκες διαβίωσης και επαφής τους με τον πολιτισμό που είχε δημιουργηθεί στα παραθαλάσσια μέρη ]

 

            Η συγκρότηση της Αμφικτυονίας

 

Επειδή οι Κρισσαίοι , ή Κιρραίοι  έλαβον μέρος γης των Δελφών, εφόνευον και τους ερχομένους εις το Μαντείον, συγκρότησαν οι Αμφικτύονες συμμαχίαν κατ’ αυτών, και στρατηγόν τον Κλεισθένην τύραννον της Σικυώνος.  Κατ’ άλλους δε τον Θεσσαλόν Ευρύλοχον, και σύμβουλον τον Σόλωνα.

 [Αμφικτυονία, η πρώτη στον κόσμο συμμαχία

 Η συγκρότηση της Αμφικτυονίας είναι η πρώτη συμμαχία της ιστορίας της ανθρωπότητος. Ό, τι δεν μπορούσαν να κάνουν μόνοι τους οι κάτοικοι των Δελφών το έπραξαν μέσω της συμμαχίας με τις λοιπές πόλεις, που ενδιεφέροντο για την ελευθέρα επικοινωνία προς το μαντείο των Δελφών. Ο διορισμός μάλιστα αρχηγού της συμμαχίας από μια μακρυνή χώρα , όπως η Σικυών ή η Θεσσαλία , δείχνει την προωθημένη σκέψη   των  Αμφικτυόνων,  όσον αφορά τις διεθνείς σχέσεις και τη στρατηγική,  που ακόμη και σήμερον δυσκολεύεται  να υλοποιήσει το ΝΑΤΟ με την επίκληση του άρθρου 5 της Συμμαχίας . Το άρθρο τούτο δίνει το δικαίωμα σε κάθε κράτος να θεωρήσει κατά την κρίση του  αν θα συμμετάσχει ή όχι στην εκστρατεία και με πόσες δυνάμεις. Τούτο όμως είναι στο θεωρητικό πεδίο διότι στην πράξη το ΝΑΤΟ είναι « υπηρέτης»  των Αμερικανικών συμφερόντων ]

 Και μετά την νίκην ταύτην αποκατέστησεν ο Ευρύλοχος τον αγώνα αργυρίτην.  Εφυγον δε τινές Κιρραίοι προς το όρος Κίρφιν,  και έπεμψεν ο Ευρύλοχος τον στρατηγόν αυτού Ιππίαν επ’ αυτούς.  Εξολοθρεύσαντες ουν και τούτους  μετά εξ χρόνους, έθηκαν  και στεφανίτην αγώνα δια το κατόρθωμα , ωνόμασαν και τον Ευρύλοχον νέον Αχιλλέα. Αποκατέστησε δε και αγώνα κιθαρωδίας μόνον(με κιθάρες).  Μετά δε ταύτα προσετέθη η αυλωδία(με αυλούς) .  Ο Αρχαίος αγών όμως είχε βραβείον στέφανον δάφνης, ως εστεφάνωσεν ο Απόλλων τότε τους αθλητάς.

[ Η προσήλωση στα ήθη και έθιμα των προγόνων μας είναι εκπληκτική και πρέπει να μας προβληματίσει όλους εμάς , που μιμούμενοι όσπερ πίθηκοι   τα ξενόφερτα  αγαθά, καθώς και τα ήθη και έθιμα , αλλοιώνοντες  έτσι  την Ελληνική μας ταυτότητα . Ανάγκη λοιπόν να επανέλθουμε στις ρίζες μας μιμούμενοι εκείνους τους γίγαντες του πνεύματος και τις ηθικές αξίες που μας άφησαν σαν διαρκή παρακαταθήκη]

 

Διάφορα είδη αγώνων, αναλόγως του επάθλου

 

Αλλά το επίγραμμα λέγει :

«Αθλα δε των, κότινος, σέλινα, πίτυς»

Ο μεν κότινος των Ολυμπίων, τα δε μήλα των Πυθίων, τα δε σέλινα των Νεμέων, και η πίτυς των Ισθμίων. Μήλα δε έλεγον πάντα τα ακρόδρυα.  Οθεν τα κοκκύμηλα, μηλόδρυα, και άλλα. Διό νομίζουσί τινές, ότι τα μήλα ενταύθα δηλούσι την δάφνην, ήτις έχει ακρόδρυα. Αλλοι δε, ότι το πάλαι έστεφον τους αθλητάς με φοίνικα, ή με μηλέαν κατ’ άλλους, έπειτα μετεχειρίσθησαν την δάφνην.  Ο δε Πίνδαρος λέγει αυτήν πόαν παρνασίαν, εννοών δάφνην του Παρνασσού. Αλλοι δε συμπεραίνουσιν, ότι ήτον διττά τα βραβεία , δάφνη, και μήλα Ιερά του Απόλλωνος.  Ότι δε ήσαν διάφορα τα βραβεία , μαρτυρούσιν οι αγώνες, αργυρίται, στεφανίται, φυλλίναι, και άλλως, από των βραβείων καλούμενοι (Υποθέσ. Πινδαρ. εν Πυθ. Παυσαν. Κορινθ. Λβ’. 2. Φωκικ. Αζ’. 4. Οβιδ. Μετ. Α’. η’)

 

Πρώτον μουσικός αγών

 

Οι Διόσκουροι δε, ο Ηρακλής, και οι λοιποί, δεν ήσαν σύγχρονοι του Απόλλωνος.  Αλλ’ επειδή ο αγών εγένετο προς τιμήν του Απόλλωνος, ευρέθη, ότι έστεψεν αυτούς ο Απόλλων. Ετι δε φαίνεται, ότι κατ’ αρχάς εγίνετο μόνον μουσικής αγών, ως λέγει ο Παυσανίας, ότι το αρχαιότατον αγώνισμα , δια το οποίον ετέθησαν τα άθλα, ήτο ύμνος εις τον Απόλλωνος, και ενίκησεν ο Χρυσόθεμις πρώτον, έπειτα ο Φιλάμμων , και τρίτον ο υιός αυτού Θάμυρις. Ο δε Ορφεύς και Μουσαίος δεν κατεδέχθησαν να αγωνισθώσι. Μετ’ εκείνους δε ενίκησεν ο Ελευθήρ μεγαλόφωνός τε και η δύφωνος ων. Τον δε Ησίοδον εδίωξαν ύστερον εκ του αγώνος, ως είρηται.  Το αυτό φαίνεται , ότι έπαθε και ο Ομηρος.  Μετά δε ταύτα κατά την τεσσαρακοστήν ογδόην Ολυμπιάδα, ότε ενίκησε Γλαυκίας ο Κροτωνιάτης, προσέθηκαν οι Αμφικτύονες, ή ο Ευρύλοχος ως είρηται, και αυλωδίας αγώνα τον τρίτον χρόνον, και ενίκησαν αυλωδία δύο, ο μεν Σακάδας ο Αργείος αυλών, ο δε Εχέμβροτος  ο Αρκάς αυλωδών.  Κιθαρωδία δε ο Κεφαλλήν υιός του Λάμπου.

[1/ Γρεκός και Ελλην

Ο Αμφικτύων ήτο αδελφός του Ελληνος. Ενταύθα κρίνεται σκόπιμον να δώσουμε στοιχεία  περί της καταγωγής του ονόματος «Γρεκός» που φέρουν ακόμη οι Ελληνες και το θεωρούν ως υβριστικόν.  Κατά την ‘Ωγυγίαν’  « υιοί του Ελληνος  και της Νύμφης Ορσηίδος ήτον οι  Δώρος, Ξούθος και Αίολος. Και τον μέν Αίολον αφήκεν διάδοχον αυτού, εκ του οποίου ωνομάσθησαν Ελληνες οι εγκάτοικοι της πόλεως Ελλάδος, ην έκτισεν αυτός, οίτινες ωνομάζοντο πρότερον Γραικοί. Αυτή δε η πόλις ήτον εν τη Φθία της Θεσσαλίας»

2/ Αυλός το σύγχρονο φλάουτο

Οι Ελληνες είναι οι ευφευρέτες του αυλού, ή φλογέρας η οποία εξελίχθηκε στο σύγχρονο φλάουτο που δίνει τόσο γλυκείς ήχους. Εξ άλλου διαπιστώνουμε την συνέχεια των παραδόσεων της φυλής μας, σχετικά με την συνήθεια των επτανησίων να αγαπούν την κιθάρα και τις καντάδες, όπως συνέβαινε και στην αρχαιότητα ]

 

Τα μουσικά μέρη ανακάλυψη των Ελλήνων

 

 Ο δε Σακάδας ανίκησε και τας εφεξής δύο Πυθιάδας. Ούτος ο Σακάδας εποίησε πρώτος το πυθικόν καλούμενον αύλημα, και ηύλησεν αυτό ενταύθα, ώστε έκτοτε ενόμισαν , ότι έπαυσε κατά των αυλητών οργή του Απόλλωνος, δια την τόλμην του Μαρσύου.  Τούτο τοίνυν το αύλημα, όπερ ελέγετο και νόμος Πυθικός, ήτον διηρημένον εις πέντε μέρη. Ανάκκουσιν, Αμπειραν, Κατακελευσμόν, Ιάμβους, και Δακτύλος, και Σύριγγας, καλούμενα, και την μάχην του Απόλλωνος μετά του Πύθωνος εξεικονίζοντα.  Η μεν ανάκρουσις δηλοί την προπαρασκευήν εις την μάχην. Η δε άμπειρα την πρώτην δοκιμήν.  Ο δε κατακελευσμός , την εκγαρδίωσιν και την εις αντίστασιν παρακίνησιν.

[Εκ της μουσικής στην φιλοσοφία και αρμονίαν

 Οι αρχαίοι Ελληνες  εθεώρουν την μουσική ως διεθνή γλώσσαν, η οποία συνέβαλλε στη σπουδή της φιλοσοφίας.  Ητο για αυτούς το ασφαλέστερο μέσον για να εγχαράξουν στο ανθρώπινο πνεύμα  τις αρχές της ηθικής και την αγάπη και   αρετή και γενικά να επηρεάσουν την ψυχή του ανθρώπου προς το αγαθόν. Η σπουδή της μουσικής ήτο απαραίτητη για κάθε άτομο ανωτέρας μορφώσεως, και δι’ αυτής επιτυγχάνετο η αρμονία εκ της οποίας οι Πυθαγόριοι  εστήριζαν την τελεία μόρφωση.

2/ Η Ελληνική Φύση, μητέρα των ήχων

 Η φύση και τα διάφορα είδη της(πτηνά, ζώα, φύλλα, ρυάκια , κυματισμός , άνεμος κ. α) έδωσαν στους Ελληνες την ιδέα του ήχου και της μουσικής. Ο Πυθαγόρας μπόρεσε να συλλάβει μέσω των μαθηματικών(την οκτάβα) ακόμη και την αρμονία εκ της κινήσεως σε τροχιά των ουρανίων σωμάτων. Οι Ελληνες απέδιδαν στη μουσική μαγικές ικανότητες  και εθεώρουν ότι  τη μουσική ως θεόπεμπτη και θεία τέχνη , με την οποία μπορούσαν να επιτελέσουν ακόμη και θαύματα  Στην Ιλιάδα Ελλην ψάλλει για να σταματήσει το αίμα της πληγής τραυματισμένου. Οι θεατρικές παραστάσεις των συνοδεύοντο από μουσική. Και είναι επόμενο ότι  οι Ελληνες, οι οποίοι  ανακάλυψαν το θέατρο, να  είναι   αυτοί είναι και οι πρώτοι εφευρέτες της μουσικής.

3/Οι Αιγύπτιοι , Ασσύριοι , Βαβυλώνιοι, Ρωμαίοι ήσαν άμουσοι.

 Αντίθετα τόσον οι Αιγύπτιοι , Ασσύριοι , Βαβυλώνιοι, όσον και οι Ρωμαίοι ελάχιστα ανέπτυξαν τη μουσική. Εφευρέτες της μουσικής φέρονται , ο Απόλλων  όστις  εφεύρε  την λύραν και την εκράτει στα χέρια στον Ελικώνα, όπου περιστοιχιζόμενος από τις Μούσες-ήτοι τις καλές τέχνες- έπαιζε αυτήν κάτω από τις δάφνες. Ετεροι μουσικοί της αρχαιότητος είναι πολλοί , όπως ο Μουσαίος του Θαμύρα , μελοποιός, όστις εφεύρεν και την  δωρική αρμονία. Ο  Ορφεύς  υπήρξε λυρικός και κιθαρωδός. Αυτός εσυνόδευσε τους Αργοναύτες  και  κιθαρίζων έψαλλεν εις αυτούς την Θεογονίαν κ. α

4/ Οι μουσικοί όροι ήσαν γνωστοί στους Ελληνες

 Να αναφέρουμε ότι το Ελληνικό Αλφάβητο εκτός από  αριθμητικό  ήτο και μουσικό , δηλαδή δι’ αυτού εγράφοντο οι μουσικοί φθόγγοι. Οι Ιταλικοί μουσικοί όροι : grave, largo, lagretto, lento, adagio , andantino, andante  , moderato,   allegretto, allegro, vivace, presto, prestissimo κ. ο. κ  εγένοντο επι τη βάσει των Ελληνικών  πέντε μερών ήτοι: Ανάκκουσιν, Αμπειραν, Κατακελευσμόν, Ιάμβους, και Δακτύλος, και Σύριγγας, και δια της υποδιαιρέσεως τούτων. Εκ των νεωτέρων   μουσικών οι Μπαχ, Γκλούκ, Μότσαρτ και ο μέγας κολοσσός όλων, ο Βάγκνερ, όστις εμπνεύσθηκε τα έργα του από την αρχαία Γερμανική λατρεία , η οποία έλκει κατ’ ευθείαν την καταγωγή της από τους θεούς του Ολύμπου . Αυτός εμελοποίησε πλείστα  θέματα της Ελληνικής Μυθολογίας, η οποία συμπίπτει με την αρχαία Γερμανική λατρεία. Εκ των νεωτέρων δέον να αναφερθεί ο πρωτοπόρος, ο δικός μας Ξενάκης,  όστις  έγραψε στη Γαλλία  ηλεκτρονική μουσική και η ανεπανάληπτη όλων των εποχών λυρική  αοιδός Μαρία Κάλλας

5/ Ο Χριστιανισμός  οικειοποιήθηκε την Ελληνική μουσική

 Την Ελληνική μουσική ενεκολπώθη βραδύτερον στην Αλεξάνδρεια και Αντιόχεια .. Η Ορθόδοξη Εκκλησία υιοθέτησε το Ελληνικό ‘ μέλος’  το οποίον  ακούμε σήμερον στις  Ελληνορθόδοξες Χριστιανικές ιερουργίες. Αντίθετα η Δύση ενεκολπώθη την Ελληνική λυρική μουσική , που ακούμε στις όπερες και στα ορατόρια της Δυτικής Εκκλησίας.  ]

 Οι δε ίαμβοι και δάκτυλοι , την καταφρόνησιν και λοιδωρίαν αυτού μετά την νίκην. Το γαρ λοιδωρείν ελέγετο ιαμβίζειν.  Οι δε σύριγγες, τον συριγμόν του θηρίου, ότε εφονεύετο.  Κατ’ άλλους δε εις έξ. Εις Πείραν, Ιμβον, Δάκτυλον,  Κρητικόν, Μητρώον, και Συριγμόν. Η μεν πείρα δηλοί το προίμιον, ως και η ανάκρουσις. Η επειδή πρώτον ελάμβανε πείραν της αλκής του θηρίου. Ο δε ίαμβος , ως είρηται.  Ο δε δάκτυλος εις τιμήν του Διονύσου Ιερός αυτού ων. Επειδή λέγουσι τινές,  ότι ο Διόνυσος εχρησμοδότησεν εκεί πρώτον από του τρίποδος.  Το δε Κρητικόν , εις τιμήν του Διός

[1/ Η καταγωγή του Διός

 Πολλά μέρη ερίζουν για την καταγωγή του Διός, όπως η Βοιωτία , η Μεσσηνία, η Αιτωλία , η Αρκαδία κ. α  . Αλλά το βέβαιον είναι ότι ο τρίτος Δίας, ο υιός του Κρόνου και της Ρέας , γεννήθηκε στην Κρήτη, στο όρος Ιδη και κατ’ άλλους στο όρος Δίκτην, ή στο όρος Λύκτον. Αυτός είναι και ο λόγος που στους μουσικούς τους όρους οι Ελληνες είχαν προβλέψει και μίαν υποδιαίρεση προς τιμήν του Διός]

Το δε μητρώον εις τιμήν της Γης, επειδή ήτον αυτής το μαντείον.  Ο δε συριγμός ως προείρηται.  Κατά δε τον νόμον τούτον εγίνετο και χορός εις τοσαύτα μέρη διαιρούμενος, πείρα, Κατακελευσμός, Ιαμβικός, Σπονδείος,  και Καταχόρευσις καλούμενα( Υποθέσ. Πινδάρ. Αυτόθ. Πλούταρχ Μουσικ. 1133. Σαλιγαρ. Ποιτικ. Α’. κγ’.)  Εντεύθεν άρα από του τρίτου χρόνου της τεσσαρακοστής ογδόης Ολυμπιάδος, ήρξατο ο αγών τακτικώς, και αριθμούσι την πρώτην Πυθιάδα.  Εισήγαγον και άλλα αγωνίσματα, και δόλιχον  και δίαυλον παίδων, εκτός του τεθρίππου. Την δε δευτέραν Πυθιάδα μετέβαλλον εις στεφανίτην τον αγώνα , και κατέλυσαν τον αργυρίτην. Κατέλυσαν και την αυλωδίαν, απαίσιον και λυπηράν ούσαν, σκυθροπότατα ελεγεία  και θρήνους άδουσαν, ως μαρτυρεί το επίγραμμα του Εχεβρότου.

«Εχέβροτος Αρκάς έξηκεν Ηρακλεί νικήσας

το δ’ άγαλμα Αμφικτυόνων εν άθλοις, Ελλησι

δ’ αείδων μέλεα και ελέγους»

[  Αμφικτυονία,  ο πρόδρομος του ΟΗΕ

Αμφικτυονία ήτο η συνένωση πολλών γειτονικών φύλων ή  πόλεων στην αρχαία Ελλάδα για λόγους κοινής λατρείας,  συνεργασίας και επιλύσεως  των διαφορών τους. Αργότερον έλαβε και πολιτικό χαρακτήρα και μπορούμε να πούμε ότι είναι ο πρώτος στον κόσμο Οργανισμός Ηνωμένων Πόλεων, πρόδρομος του ΟΗΕ και της Κοινωνίας των Εθνών. Πρώτη Αμφικτυονία φέρεται αυτή των Θερμοπυλών, που ίδρυσε ο Αμφικτύων, γιός του γενάρχη των Ελλήνων Δευκαλίωνα και αδελφός του Ελληνα, σε πανάρχαιους χρόνους. Υπήρξαν και άλλες   Αμφικτυονίες, όπως των Θεσπρωτών, Χαόνων,  Μολοσσών , της Καλαυρείας στον Πόρο κ. α. Όμως η πιό επίσημη Αμφικτυονία ήτο αυτή των Δελφών ή της Πυλαίας –όπως ονομάζετο-με κέντρο το ιερό του Απόλλωνος που εθεωρείτο ως ο «ομφαλός» της γης. Εκεί ήτο και το περίφημο Μαντείο των Δελφών που έδινε τους χρησμούς στον Ελληνικό κόσμο. Τη Δελφική Αμφικτυονία αποτελούσαν δώδεκα φύλα της αρχαίας Ελλάδος και μαζί με την προστασία του ιερού χώρου του Απόλλωνος και του Μαντείου είχε ως αποστολή και την διεξαγωγή των Πυθικών αγώνων. Το συνέδριο της Αμφικτυονίας είχε τους μόνιμους αντιπροσώπους- που εκαλούντο και  «Ιερομνήμονες»- και τους μη-μόνιμους  αντιπροσώπους,  που εκαλούντο Πυλαγόρες. Το συνέδριο είχε και θεσμικά και δικαστικά καθήκοντα.

2/ Πόσο πολιτισμένοι ήσαν οι Ελληνες Αμφικτύονες!!!

Μεταξύ των άλλων, απαγορευόταν να καταστραφεί από τον αντίπαλο .

Πρώτον, μια πόλη μέλος της συμμαχίας.

Δεύτερον, τα υδραγωγεία τόσον εν καιρώ ειρήνης όσο και κατά τον πόλεμο.

Τρίτον, η κοπή δένδρων και η καταστροφή των σπαρτών.

  Εκεί  έγιναν  οι πρώτες συναυλίες  με λύρα, αυλό και αοιδούς και εκεί διεξήχθη και ο πρώτος καλλιτεχνικός διαγωνισμός στην ιστορία της ανθρωπότητος. Απαραίτητη προυπόθεση για την τέλεση των Πυθικών- όπως άλλωστε και των Ολυμπιακών αγώνων- ήτο η κήρυξη και ο σεβασμός της «Εκεχειρίας» , η οποία διαρκούσε τρεις μήνες, ώστε να μεταβούν και να επιστρέψουν οι αθλητές και οι θεατές σώοι στις πατρίδες τους . Να σημειωθεί ότι η γνώμη της Αμφικτυονίας ήτο σεβαστή  και οι αποφάσεις της δεσμευτικές και όχι όπως συμβαίνει σήμερον με τον ΟΗΕ, ο οποίος ταπεινώνεται ακόμη και από κράτη , όπως το Ισραήλ και η Τουρκία και από εγκληματίες ηγέτες όπως ο Σαρόν και Ετζεβίτ. Ο γράφων με το βιβλίο του «ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ & ΠΑΡΑΧΑΡΑΚΤΕΣ» έρριξε την ιδέα της δημιουργίας μιάς Παγκόσμιας Αμφικτυονίας του Οικουμενικού Ελληνισμού, με  πολιτιστικό  κέντρο τους Δελφούς και τον Ολυμπο ,  αθλητικό την Ολυμπία και οικονομικό την Αθήνα και Θεσσαλονίκη.)

 

            Συναυλία κιθάρας(σόλο) στους Πυθικούς αγώνες

 

            Επειδή ενίκησεν, αφιέρωσεν εις τον Ηρακλέα τρίποδα χαλκούν, έγραψε και επίγραμμα. Αναφέρει δε και τους Αμφικτύονας,  επειδή αυτοί ήσαν προστάται του αγώνος τούτου. Προσέθηκαν δε και δρόμον ίππων, και ενίκησεν άρματι ο ρηθείς Κλεισθένης ο τύραννος των Σικυωνίων. Την δε ογδόην Πυθιάδα προσέθηκαν και κιθαριστάς των αφώνων κρουσμάτων, των κιθαριζόντων μόνον, και δια στόματος μη ψαλλόντων, και ενίκησεν ο Τεγεάτης Αγέλαος.  Την δε εικοστήν τρίτην Πυθιάδα, προσέθηκαν και δρόμον οπλίτην, και ενίκησε Τιμαίνετος ο Φλιάσιος.  Τη δε τεσσαρακοστή ογδόη,  ετέθη  και η συνωρίς, και ενίκησεν. Εξεκεστίδης ο Φωκεύς.  Την δε πεντηκοστήν τρίτην ετέθη και άρμα πώλων, και ενίκησε τέθριππον. Ορφώνδας ο Θηβαίος. Την δε εξηκοστήν πρώτην, προσέθηκαν και παγκράτιον παίδων, και ενίκησε Λαίδας ο Θηβαίος.  Την δε εξηκοστήν δευτέραν, και πώλον κέλητα, και ενίκησε Λυκόρμας ο Λαρισσαίος. Τη δε εξηκοστή ενάτη, συνωρίδα πώλων, και ενίκησε Πτολεμαίος ο Μακεδών. Ταύτα και περί τούτου (Παυσαν. Αυτόθ. Ζ’. Θ’. Ι’) Περί δε των λοιπών  Αθλητών είρηται εν τοις Ολυμπίοις,  οι τινές είχον ανδριάντας και εκεί. Ενταύθα δε ενίκησε Φαύλος ο Κροτωνιάτης δις πένταθλον, και άπαξ στάδιον, όστις εις τα Ολύμπια δεν έλαβε νίκην.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΟΡΚΟΣ

Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΣΤΟΥΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

Απόψεις | 05 Αυγούστου 2024