Ο ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΟΥ ΔΙΟΣ ΣΤΗΝ ΟΛΥΜΠΙΑ

  

ΟΙ  ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ  ΑΓΩΝΕΣ  ΑΠΟ ΤΗΝ  ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ ΩΣ ΣΗΜΕΡΟΝ

 

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΚΑΤΑ ΩΓΥΓΙΑΝ

 

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ …

 

Ο  ΝΑΟΣ  ΤΟΥ  ΔΙΟΣ  ΣΤΗΝ  ΟΛΥΜΠΙΑ

 Γράφει ο Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης Αμφικτύων

 

            Εισαγωγή.

 

Εχει επανειλημμένως  γραφτεί ότι η λατρεία των Ολυμπίων θεών αποτελεί την φιλοσοφική βάση απο την οποίαν  εξεπήγασαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες εδώ και 45.000 χρόνια .  Δεν πρέπει  όμως να θεωρηθεί ότι οι Αγώνες είναι προιόν θεοκρατίας, διότι το Δωδεκάθεον  είναι  μια  πνευματική και ιδεοκρατική θρησκεία, που προήγαγε τον πολιτισμό, τους θεσμούς, τις τέχνες , τα γράμματα και   απελευθέρωσε το άτομο  από τις σκοταδιστικές προκαταλήψεις και τα αρχέτυπα. Οι αρχαίοι Ελληνες ήσαν μονοθειστές και πίστευαν ότι υπάρχει   ΜΙΑ Υπερτάτη και ασύλληπτη διάνοια  που καθορίζει την Αρμονία του Σύμπαντος .(Το Σύμπαν είναι Ένα) Στους ανθρώπους γίνονται φανεροί μόνον οι Νόμοι που  ρυθμίζουν την Αρμονία    του Κόσμου τούτου. Η Κοσμογονία των Ελλήνων στηρίχθηκε στις κάτωθι αρχές :

 

Οι Αρχές της Φιλοσοφικής Σκέψεως των Ελλήνων

 

1/ Η θρησκεία των Ελλήνων ήτο ανθρώπινη, φυσιολατρική και λογική. Κατ’ αυτήν τίποτα δεν δημιουργείται εκ του μηδενός. Αρα ο υλικός κόσμος(Σύμπαν) υπήρχε , υπάρχει και θα υπάρχει , στο διηνεκές, όπως και η συμπαντική ενέργεια-που είναι η άλλη μορφή της ύλης- και φυσικά και η ύλη που μπορεί να μεταβληθεί σε ενέργεια. Υλη και Ενέργεια  μπορούν να μετασχηματίζονται και να αλλάζουν στο διηνεκές σε μια ατελεύτητη ροή δημιουργίας και καταστροφής(Ηράκλειτος).

2/ Η Ανωτάτη Δύναμη- που την αποκαλούμε Θεό- είναι αυτή που  επιβάλλει τη συμπαντική Ροή  και την Αρμονία και γίνεται σε μας αντιληπτή με   τους Φυσικούς  Νόμους , διότι αδυνατούμε να συλλάβουμε  μαθηματικά  τον  συνολικό Συμπαντικό Νόμο. Και τούτο συμβαίνει διότι «Φύσις κρύπτεσθαι φιλεί»[Οι αρχαίοι Έλληνες τον είχαν συλλάβει φιλοσοφικά. Συγκεκριμένα ο Πυθαγόρας , Ηράκλειτος και άλλοι σοφοί αναφέρονται στον Παγκόσμιο Συμπαντικό Νόμο και ίσως αυτόν να έκρυβαν κάτω από το άρρητο πέπλο σιωπής  των Ορφικών , Καβειρίων και Ελευσινίων Μυστηρίων.]

3/  Ο Υπέρτατος  Νους κατέχει τον Υπέρτατο Λόγο(την Υπέρτατη Αλήθεια) και αυτόν έχει μεταδώσει και στους ανθρώπους, ανεξάρτητα αν εμείς αδυνατούμε να τον συλλάβουμε εν τω συνόλω του,  παρά μόνον μερικώς και αποσπασματικώς.

4/ Ο θεός των Ελλήνων(υπέρτατος Συμπαντικός Νους) είναι  φυσικός, βρίσκεται μέσα στο Σύμπαν  και είναι φιλικός προς τους ανθρώπους, εφ’ όσον τον  σέβονται στον καθημερινό υλικό και  ηθικό τους βίο . Αντίθετα, ο θεός των σύγχρονων κοσμοπολιτικών θρησκειών είναι έξω από τη Φύση(υπερφυσικός) και είναι άλλοτε φιλικός και άλλοτε εχθρικός προς τους πιστούς του , ανάλογα με το αν τηρούν τις εντολές του ή όχι.

 5/ Οι Ολύμπιοι  Θεοί των Ελλήνων(Δωδεκάθεον) υπήρξαν ενδοξότατοι βασιλείς και ωφελιμότατοι στο ανθρώπινο γένος, γι’ αυτό ετιμήθησαν  από τους ανθρώπους ως θεοί  με συμβολικό και ιδεολογικό περιεχόμενο.

6/ Η Ελληνική λατρεία δεν ήτο ειδωλολατρική - όπως την κατηγορούν αλλά μια ιδεοκρατική θρησκεία , που είχε φθάσει σε υψηλότερες πνευματικές σφαίρες, έτσι ώστε να προωθεί την αλήθεια και την επιστήμη, την τέχνη, το κάλλος και την αρμονία, την δημοκρατία και τέλος την  Αιδώ και την Δίκην . Σε αυτά τα θεμέλια   βασίσθηκε η Ελληνικό  Σκέψη και θεμελίωσε ένα πολιτισμένο τρόπο ζωής.

 

 

 Μετά από τη σύντομη εισαγωγή κρίνεται σκόπιμον να εξετάσουμε το λατρευτικό κέντρο του Ολυμπίου Διός στην Ολυμπία . Τούτο είναι ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου. Εκεί θα θαμάσουμε  έργα υψηλής τέχνης που το εστόλιζαν , εις ένδειξη ευγνωμοσύνης , έργα που καταστρέφουν εδώ και 1700 χρόνια  βάρβαροι και φανατικοί  λαοί.

 

Ο Ναός του    Διός στην Ολυμπία 

 

Εις την Ολυμπίαν ήτο αρχαιόθεν Αλσος Ιερόν του Διός, το οποίον ωνόμαζον Αλτιν από του Αλσους παραποιημένον, και μαντείον του Διός επίσημον. (Λεξικ. Ανωνυμ. Αρτεμ και Στράβ. Αυτόθι) Υστερον δε περιστειχίσαντες την Αλτιν, έκτισαν εις το μέσον τον ναόν του Διός Ολυμπίου(Τον τόπον τούτον, όστις είναι εις την Πίσαν της Πελοποννήσου , λέγουσιν ότι ενοστιμεύθη ο Ζευς. Οθεν έλαβεν αυτόν ως ίδιον απόκτημα  και ωνόμασεν Ολυμπίαν από του Ολύμπου, του Ουρανού. Κατ’ άλλους δε , ο Αρκάς είχεν θυγατέραν Ολυμπίαν ονομαζομένην, την οποίαν έλαβεν ο Πίσος υιός του Περιήρους γυναίκα, και απ’ αυτής ωνομάσθη η χώρα Ολυμπία. Ετυμολογικ. μερά, εν Ολυμπ. & Παυσαν. Ηλιακ. Πρωτ. Ιζ. 4)

Τα μεν έξοδα του ναού έγιναν εκ των λαφύρων, τα οποία έλαβον οι Ηλείοι  παρά των Πισαίων  και άλλων συμμάχων αυτών, νικήσαντες αυτούς. Εκ τούτων των εξόδων  κατεσκεύασαν και το άγαλμα του Διός  το περίφημον. Ο δε ναός εκτίσθη εις την ρηθείσαν Αλτιν , εις τρόπον δωρικόν , αρχιτεκτονούντος του Λίβωνος, όστις ήτον εντόπιος εκείθεν. Υλην δε μετεχειρίσθησαν  εις την οικοδομήν πώρον επιχώριον, την δε σκεπαστήν εσκέπασαν με λίθον τον πολυθρύλλητον πεντέλησι(Πεντελικό μάρμαρον)  καλούμενον, εκ των λατομείων Αττικής, τον οποίον κατεσκεύασαν εις τρόπον κεράμων.

 

Βύζης ο Νάξιος, εφευρέτης των λίθινων κεράμων

 

 Το δε εφεύρημα τούτο ήτον του Ναξίου Βύζου,  του κατασκευάσαντος και τα αγάλματα εις Νάξον, ένθα ευρέθη και το εξής επίγραμμα:

«Νάξιος Ευεργός με γένει Λητούς πόρε Βυζέω

Παις, ός πρώτιστος τεύξε λίθου κέραμον»

Εχρημάτισε  δε ο Βύζος ούτος κατά τους χρόνους του Αλυάτου του Λυδού, και του Αστυάγους του Μήδου. Το μήκος  του ναού ήτον διακοσίων τριάκοντα πηχών, το δε πλάτος  εννενήκοντα πέντε, και το ύψος εξήκοντα οκτώ(235x95x.68 πήχεις) Όλος δε ο ναός ήτον περίστυλος, οίον περιζωσμένος με στύλους, και εις τα άκρας του ορόφου είχε λέβητας χρυσούς. Προς την μέσην δε του Αετού, οίον, του ορόφου, εκρέματο το άγαλμα της Νίκης χρυσούν, και κάτωθεν της Νίκης ήτον ασπίς αφιερωμένη χρυσή και αυτή, και έχουσα την κεφαλήν της μέδουσας και την εξής επιγραφήν

«Ναός μεν  φιάλαν χρυσέαν έχει , εκ δε Τανάγρας

Της Λακεδαιμονίοις συμμαχίδος  γε τεθέν

Δώρον απ ‘ Αργείων  και Αθηναίων και Ιώνων,

Ταν δεκάταν νίκας είνεκα των πολέμω»

Ητις μαρτυρεί  ότι οι Λακεδαιμόνιοι νικήσαντες τους Αργείους και Αθηναίους εις την Τανάγραν, αφιέρωσαν αυτά.  Εξωθεν δε του ναού και άνωθεν των στύλων  εις το πτέρωμα, ήτον ασπίδες είκοσι και μία,  κεχρυσωμέναι, τας οποίας αφιέρωσεν ο στρατηγός των Ρωμαίων Μόμμιος,  νικήσας του Αχαιούς και λαβών την Κόρινθον.  Εμπροσθεν  δε του ναού ήτον εζωγραφισμένος ο αγών του Πέλοπος και Οινομάου.

 

[Πέλοψ ο Οινόμαος, ανακαινιστής των Ολυμπιακών Αγώνων

Ο μεν Οινόμαος ήτο υιός του Αλξίωνος πρώτου βασιλέως της Πίσης, και της Στερόπης του Ατλαντος. Εξ αυτού  εξάγεται  κατά προσέγγισιν το ιστορικό βάθος  των γεγονότων που σχετίζονται με τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Μερικοί λέγουν ότι αυτός ήτο υιός του Αρεως και της Αρτίνης του Ασωπού, και ότι η Στερόπη ήτο σύζυγος αυτού. Αλλά οι Ατλαντίδες ήσαν προγενέστερες. Αλλοι δε λέγουν γυναίκα αυτού της Ευρύτην του Ακρισίου, ή την Ευρυθόην του Δαναού. Ο Οινόμαος εγέννησεν μίαν θυγατέρα την Ιπποδάμειαν, η οποία ήτο υπερβολικά ωραία , και έλαβε χρησμόν, ότι ο μέλλων γαμβρός του θα τον φονεύσει, ενώ κατ’ άλλους αγαπούσε την Ιπποδάμεια,. Έτσι ανέβαλε τον γάμον της προφασιζόμενος διάφορες αιτίες, έως ότου εθέσπισε αγώνα  αρματοδρομίας, και αγωνίζετο με τους μνηστήρες της κόρης του, με την πάγια  συμφωνία

1/  να φονεύει αυτόν που θα ηττηθεί στον αγώνα.,

2/ εάν δε νικήσει θα νυμφευθεί την Ιπποδάμειαν και θα πάρει και το βασίλειο του. 

Αυτός όμως είχε άρμα ελαφρόν και   δύο ταχύποδες  ίππους σαν τον  άνεμο, που τους ονόμαζε  Ψίλλαν και Αρπινναν. Κατ ‘ άλλους είχε τέσσαρας  και αρματοπηγόν (καροτσέρη) και ηνίοχον τον Μιρτύλον. Το στάδιο όπου διεξήγετο ο αγών ήτο από του Κλαδέως ποταμού μέχρι του Κορινθιακού Ισθμού, όπου ήτο και ο ναός του Ποσειδώνος.

 

Μνηστηροκτόνος ο Οινόμαος

 Πριν ξεκινήσουν εθυσίαζε στο Δία, έπειτα έτρεχε ο μνηστήρ και όπισθεν εκείνου ο μνηστηροκτόνος Οινόμαος , κρατώντας δόρυ, για να φονεύσει τον μνηστήρα όταν τον προφθάσει.  Πρώτος μεν αγωνίσθηκε ο Μάρμαξ, τον οποίον επρόλαβε και εφόνευσε ομού με τους ίππους του και τους έθαψε πλησίον   του ποταμού Παρθενίου, που πήρε το όνομα του από τον ίππο Παρθενίαν  του Μάρμακος.  Επειτα ήλθεν η σειρά του Αλκάθους του Αιτωλού Πορθάονος, και μετά ακολουθεί ο Ευρύαλος, Ευρύμαχος   Κρόταλος,  ο Ακρίας, Λυκούργος, Λάσιος,  Χαλκόδους , Τρικόλωνος , Αριστόμαχος, Πρίας, Πελάγων, Κρόνιος, Αιόλιος και Ηιονεύς. Υπάρχουν κι’ αλλοι πολλοί που  μόνον  τα ονόματα τους βρέθηκαν στον κοινό τους τάφο που  τους  έθαψε ο Οινόμαος . Τον μόνο που δεν μπόρεσε να νικήσει   ήτο ο Πέλοψ. Αυτός  έμελλε να νικήσει τον Οινόμαον, να  τον φονεύσει, να νυμφευθεί την κόρη του Ιπποδάμεια και να κληρονομήσει το θρόνο του. Τούτο οφείλεται στο ότι είχεν ίππους πτερωτούς  και άρμα που του είχε δώσει ο Ποσειδών. Μερικοί λέγουν ότι ο Οινόμαος ήθελε να κτίσει ναόν του Αρεως με τα κεφάλια των μνηστήρων, εξ ού και η αλαζωνεία του  τιμωρήθηκε δεόντως από την Θεία Δίκη. Κατ’ άλλους η νίκη του Πέλοπος οφείλεται στον αμοιβαίο έρωτα του με την Ιπποδάμεια. Λέγουν ότι ο Ταράξιππος ετάραξε τα άλογα του Οινομάου και έρριξαν αυτόν χαμαί και εφονεύθη. Έτσι επληρώθη ο χρησμός και  ανακαινίσθηκαν  οι Ολυμπιακοί Αγώνες, που είχον εγκαινιασθεί νωρίτερα από τον Ιδαίο Ηρακλή]

 

 Ταύτα τα αγάλματα  κατεσκεύασε   Μενδαίος ο Παιώνιος εκ Θράκης.  Ητον δε και άλλα πολλά αγάλματα εκεί, περί των οποίων ρηθήσεται  εις τους οικείους τόπους.

 

 

Αλκαμένης , ο δεύτερος Φειδίας

 

β’. Οπισθεν δε τούτων  κατεσκεύασεν  ο Αλκαμένης,  αγαλματοποιός άριστος,  σύγχρονος του Φειδίου και δεύτερος εκείνου εις  την τέχνην, την Κενταυρομαχίαν, τον Πειρίθου, και τον Ευρυτίωνα αρπάζοντα την γυναίκα του Πυρείθου,  τον Κεναία βοηθούντα τον Πυρείθουν, τον Θησέα μαχόμενον και πέλεκυν εις τας χείρας έχοντα, και δύο Κενταύρους αρπάζοντας, τον μεν παρθένον, τον δε νέον  τινά ωραίον. Ανωθεν δε των θυρών ήτον και πολλά άθλα του Ηρακλέους, η θήρα του Κάπρου, ο πόλεμος κατά Διομήδους του Θρακός  δια τους Ιππους, η βοηλασία εκ της Ερυθυίας, η διαδοχή του Ουρανού παρά του Ατλαντος, και η κάθαρσις της κόπρου του Αυγείου. Ανωθεν δε των θυρών του Οπισθοδρόμου ήρπαζεν την ζώνην της Αμαζόνος, εδίωκεν τον Κρητικόν ταύρον , τας Στυμφαλίδας , την Ελαφον, την Υδραν και τον Λέοντα. Είχε δε πύλας χαλκάς ο ναός. Και έσωθεν των πυλών δεξιόθεν ήτον ο Ιφιτος, στεφανούμενος υπό της Εκκεχειρίας. Ητον δε και έσωθεν στύλοι και στοαί υπερώοι και δρόμοι, όθεν ανέβαινον εις το άγαλμα, και η ανάβασις  ήτον εις τον όροφον ελικοειδής.

 

Βωμός των Αγνώστων Θεών

 

γ. Εσωθεν δε της Αλτεως δεξιόθεν της εισόδου, πλησίον και προς βορράν του ναού, ήτον το Πελόπιον Ιερόν, οίον, του Πέλοπος Τέμενος, το οποίον έκτισεν ο Ηρακλής.

[ Προφανώς δεν πρόκειται για τον Ηρακλή τον 5 ον που εθέσπισε τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά κάποιος από τους επομένους με το αυτό όνομα.  Σύμφωνα με την παράδοση , στην κλασσική εποχή  ο Ηρακλής ο 9 ος θεμελίωσε τους Ολυμπιακούς Αγώνες  το 776 π. Χ]

 

 Μεταξύ δε του Ιερού τούτου και του ναού ήτον ανδριάντες και άλλα πολλά αφιερώματα . Απέναντι δε τούτου ήτον το Ιερόν της Ηρας, και μεταξύ τούτων ήτον ο βωμός του Διός. Περί δε τον ναόν  ήτον και βωμοί πάντων των Θεών, και του Διός διάφοροι έσωθεν και έξωθεν του ναού. Οίον του Ολυμπίου Διός, της Εστίας, της Αρτέμιδος, της Αθηνάς, άλλος της Αρτέμιδος τετράγωνος πλησίον του ναού. Άλλος του Αλφειού μόνον και πλησίον αυτού του Ηφαίστου, ή του Αρείου Διός κατ’ άλλους, όπου εθυσίαζεν ο Οινόμαος πριν του αγώνος. Μετά δε τούτον ήτον του Ηρακλέους Παραστάτου επονομαζομένου. Ουχί δε του Θηβαίου, αλλά του Ιδαίου. Μετά   τούτον  δε άλλος των αδελφών του Ηρακλέους τούτου, του Επιμήδους, Ιδα , Παιοναίω και Ιάσου  [Όπως ισχυρίζονται αρκετοί μελετητές το όνομα του Ιησού προέρχεται από το Ελληνικό Ιασος ] 

 

Προς τα θεμέλια δε της οικίας του Οινομάου , και πλησίον τούτου,  δύο, του Διός Ερκείου, τον οποίον έκτισεν ο Οινόμαος, και του Διός Κεραυνίου, τον οποίον έκτισαν ύστερον , αφ’ ού εκεραύνωσε τον οίκον του Οινομάου. Πλησίον δε του μεγάλου βωμού, του Ολυμπίου Διός ονομαζομένου, ήτον βωμός των αγνώστων Θεών,

[ Τεκμήριον ανεξιθρησκείας

Ο βωμός των Αγνώστων Θεών είναι  το πειστικότερο τεκμήριο  ανεξιθρησκίας των Αρχαίων Ελλήνων, κάτι που ύστερα από χιλιάδες χρόνια δεν έχει επιτευχθεί στις σύγχρονες κοινωνίες. [Ο Χθόνιος και Υψιστος Ζευς

 Ο Ζευς  εκτός από Χθόνιος= επίγειος ήτο και Υψιστος=επουράνιος. Ειχεν δηλαδή δύο  φύσεις, ήτοι ανθρώπινες και θεικές] και μετά τούτον του Καθαρσίου Διός και της Νίκης,  και πάλιν άλλος του Χθονίου Διός.

 

            Απόλλων και Ερμής  εφευρέτες  της Κιθάρας και  της Λύρας

 

Επειτα  ήτον και κοινοί βωμοί αυτών  των Θεών, και της Ολυμπίας Ηρας, τον οποίον έκτισεν ο Κλύμενος. Και μετά τούτον  άλλος κοινός του Ερμού και Απόλλωνος δια την ομοτεχνίαν. Επειδή ο μεν Απόλλων ηύρε την κιθάραν, ο δε Ερμής  την λύραν. Μετά δε τούτον ήτον  ο βωμός της Ομονοίας, και πάλιν της Αθηνάς άλλος, και ύστερον της μητρός  των Θεών οίον της Ρέας.

[Η Ελληνική αντίληψη περί του κόσμου ήτο η Ομόνοια (Ερως) και όχι ο Νείκος( Ερις). Ακόμη και από τον κωδικό των δύο αυτών λέξεων αντιλαμβανόμαστε ότι ο Ερως περιλαμβάνει το γράμμα Ω που συμβολίζει το  όλον(σύμπαν), ενώ η Ερις το γράμμα Ι που συμβολίζει τη διαίρεση και  το φράγμα στην επικοινωνία.   Στο Ανατολικό δόγμα ισχύει το προαιώνιον «διαίρει και βασίλευε»  που ακόμη ισχύει και  ευθύνεται για ποταμούς αίματος στον κόσμο]

 

Εις την είσοδον δε του σταδίου ήτον δύο , του Ερμού του Εναγωνίου, και του Καιρού.[ Ο βωμός του Καιρού και των Ωρών

Δείχνει την αντίληψη των Ελλήνων για τον Χρόνον και την ατελεύτητη  ροή του, που μας εμφανίζεται ως Καιρός ή Ωρες  , με τις συνεχείς εναλλαγές τους. Υπ’ αυτήν την έννοιαν  οι Ελληνες  θεωρούνται  ως οι πρώτοι θεωρητικοί του Χρόνου και της Μετεωρολογίας]

 

 Ητον δε και άλλος του Ηρακλέους πλησίον του θησαυρού των Σικυωνίων, πλην άγνωστος ποίου Ηρακλέους. Και της Γης ομοίως, η οποία λέγουσιν ότι είχεν και μαντείον ποτέ εκεί.   Και της Θέμιδος άλλος. Και πάλιν του Διός Καταιβάτου. Πλησίον δε του Πελοπίου  ήτον του Διονύσου και των Χαρίτων  κοινός.

[Ο Διόνυσος και τα ταξίδια του

Ο Διόνυσος παιδί του Δία και της Σεμέλης. Επισύρει την οργή της Ηρας που τον θεωρεί  νόθο καρπό του συζύγου της Δία με την Σεμέλην  και γι’ αυτό  τον κατατρέχει και   τον στέλνει εξορία στη Συρία και Αίγυπτο.  Βασιλιάς της  Αιγύπτου ήτο ο Πρωτεύς, ο οποίος  τον υποδέχεται με τιμές Από εκεί ο Διόνυσος πηγαίνει στη Φρυγία όπου μυείται από  την Ρέα στα μυστήρια και  διδάσκεται   την καλλιέργεια της αμπέλου και την παρασκευή του οίνου.  Εκτοτε άρχισε τις περιπλανήσεις του ομού με τους Βάκχους που τον συνόδευαν σε όλο τον κόσμο και    έχτισε πολλές πόλεις. Οι πολιτιστικές αυτές περιπλανήσεις του Διονύσου αποσκοπούσαν να εκπολιτίσουν την ανθρωπότητα που ευρίσκετο τότε σε αγρία κατάσταση. Φθάνει ως την Ινδία, όπου μεταφέρει τον πολιτισμό και δίνει Ελληνικά ονόματα σε πλείστες πόλεις. Μία εκ των πόλεων αυτών ονομάζει « Μηρό» σε ανάμνηση του  τρόπου γεννήσεως του από τον μηρός του πατέρα του Δία.  Επισκέπτεται την Θράκη, Αιθιοπία ,  Ασία (έφθασε και ως την Ιαπωνία και τα νησιά του Ειρηνικού ωκεανού) και στη Μεσοποταμία κ.ο.κ     Αρχιστράτηγος  του στρατεύματος των Βάκχων ήτο ο Πάν, είχε όμως  μαζί του και τεχνίτες, γεωργούς, οινοποιούς, αρχιτέκτονες, μουσικούς, χορευτές , σατύρους, ιερείς και τις εννέα Μούσες για να διαδίδει τον πολιτισμό]

 

Μεταξύ δε τούτων  ήτον των Μουσών, και έπειτα των Νυφών(Αυτόθι Ιγ’, Ιδ’)

 

            Το  Εργαστήριο του Φειδίου  

 

δ . Εξωθεν δε της Αλτεως ήτον  η κατοικία του Φειδίου, η οποία ωνομάζετο εργαστήριον του Φειδίου, επειδή εκεί εδούλευε τα αγάλματα, και βωμός εις αυτό κοινός όλων των Θεών. Οπισθεν δε του εργαστηρίου προς την Αλτιν  και έξωθεν του περιβόλου του ναού, ήτον Ιερόν Λεωνιδαίον καλούμενον,  πλησίον της μεγάλης εισόδου της πομπικής,  δια της οποίας εγίνετο η πομπή. Αφιέρωσε δε τούτο  Λεωνίδης τις επιχώριος.  Και εις αυτό εκάθηντο ύστερον οι Ρωμαίοι, οι Επαρχοι της Ελλάδος. Εσωθεν δε της Αλτεως και αντίκρυ του Λεωνιδαίου αριστερόθεν, ήτον βωμός της Αφροδίτης, και μετά τούτον άλλος των Ωρών. Κατά δε τον Οπισθόδρομον του ναού, ήτον δένδρον Κότινος , αγριελαία, την οποίαν ωνόμαζον Ελαίαν καλλιστέφανον, επειδή εκ των κλώνων αυτής έπλεκον τους στεφάνους των νικητών. Πλησίον δε αυτής ήτον βωμός των Νυμφών Καλλιστεφάνων και αυτών από του δένδρου ονομαζομένων. Δεξιόθεν δε του Λεωνιδαίου ήτον βωμός της Αγροτέρας Αρτέμιδος, έσωθεν της Αλτεως. Πλησίον δε τούτου άλλος βωμός της Δεσποίνης, της Δήμητρος (Αρκαδικ. Λζ’. 6.) και έπειτα  του Αγοραίου Διός.

 

[Το Εργαστήριο του Φειδίου και οι  Φαιδρύνται

Το άγαλμα του Διός ήτο φιλοτεχνημένον με πολυτελείς λίθους, έβενον , χρυσόν, ελεφαντοστούν και με διάφορα χρώματα και εικόνες έτσι ώστε  να είναι θείον δημιούργημα , το οποίον εδόξασε τον Φειδίαν και τους Ηλείους. Οι Ηλείοι εις ένδειξη τιμής προς τον καλλιτέχνην διατήρησαν το εργάστηριο του Φειδία και το επεδείκνυον στους ξένους, λέγοντας ότι εδώ πλάστηκε ο Δίας. Η επιμέλεια του αγάλματος του Διός ανετέθη σε απογόνους του Φειδίου, οι οποίοι το καθάριζαν και το επιμελούντο.  Το αξίωμα  δε  τούτο εθερείτο επιφανές και επικερδές και ωνομάσθησαν Φαιδρύνται (Παυσαν. Αυτόθ. Ιδ’. Ι. Ια’). Κάνετε μια σύγκριση με την εγκατάλειψη των αγαλμάτων στην πόλη των Αθηνών και την βανδαλιστική μανία των νέων.

 Η ονομασία της Παναγίας μητέρας του Χριστού ως Δεσποίνης έλκει την καταγωγή από την θεά Δήμητρα] 

Εμπροσθεν δε της προεδρίας  ήτον βωμός του Πυθίου Απόλλωνος, και έπειτα του Διονύσου. Πλησίον δε της αφετηρίας του σταδίου, βωμός του Διός Μοιραγέτου, και μετά  τούτον βωμός των Μοιρών, έπειτα του Ερμού, και ύστερον άλλοι δύο του Διός του Υψίστου.  Εις το μέσον δε της αφετηρίας ήτον βωμοί δύο, του Ιππίου Ποσειδώνος και της Ιππίας Ηρας, και πλησίον του στύλου της αφετηρίας ήτον βωμός των Διοσκούρων(Ιλιακ. ΙΕ’)

 

Οι Ελληνες πίστευαν στην θεά Τύχη

 

ε’ . Εις την είσοδον δε προς το έμβολον ήτον αμφοτέροθεν δύο βωμοί, Αρεως του Ιππίου και Αθηνάς της Ιππίας.

[Εμβολον

Είναι  η αφετηρία του σταδίου, η οποία ήτο κατασκευασμένη εις σχήμα πλοίου που έχει στην πλώρη έμβολον.  Έμβολος ωνομάζετο το σουβλερόν σίδηρον που ετίθετο στην  πρώραν των πλοίων  , δια του οποίου  ετρύπα τα κύματα και τα  εχθρικά πλοία στις ναυμαχίες.  Τούτο λοιπόν το έμβολον  εννοεί ενταύθα ο συγγραφεύς, ο οποίος ήτον εκεί ως δρόμος πλατύς  ]

Εσωθεν δε του εμβόλου ήτον βωμός της αγαθής Τύχης, του Πανός και της Αφροδίτης.  Εις το ενδότερον δε του Εμβόλου ήτον βωμός των Νυμφών, Ακμηνών καλουμένων.  Ανωθεν δε της στοάς του Αγνάπτου, Αγναπτον δε ωνόμαζον τον τέκτονα αυτής, και δεξιόθεν , ήτον βωμός της Αρτέμιδος. Πλησίον δε της πομπικής εισόδου και  έσωθεν της Αλτεως , ήτον   βωμοί τρεις όπισθεν του Ηραίου, οίον, του ναού της Ηρας, του ποταμού Κλαδέου, της Αρτέμιδος Κοκκώκας (Ησύχ. Κόκκος) άλλος.

[Ο Σεβασμός προς   την Φύση

Ο βωμός προς τιμήν του Κλαδέου ποταμού δείχνει τον σεβασμό των Ελλήνων στην Φύση και στα δημιουργήματα της. Επίσης ο βωμός της Αγροτέρας Αρτέμιδος δείχνει την αγάπη τους για την Γεωργία. Πρέπει λοιπόν να κλείσουμε τα αυτιά μας στις σύγχρονες  σειρήνες που μας  οδηγούν στην εξαφάνιση της Γεωργίας. Η Γεωργία είναι η ίδια η ζωή και η επιβίωση μας.  Είναι αδιανόητο να ζούμε από τις εισαγωγές από το εξωτερικό ]

 Και πάλιν  άλλος του Θερμίου  Απόλλωνος. Ητον  δε και τις οίκος του Θεηκολώτου Ιερέως ονομαζόμενος. Πλησίον δε της εξόδου ήτον το Πρυτανείον, και αντίκρυ τούτου το γυμναστήριον , όπου ήτον η παλαίστρα και οι δρόμοι των αθλητών. Εμπροσθεν δε των θυρών του Πρυτανείου ήτον βωμός της Αγροτέρας Αρτέμιδος , και εις την είσοδον του Πρυτανείου ήτον του Πανός, και έσω εις το Πρυτανείον της Εστίας, και αντίκρυ του βωμού τούτου ήτον το Εστιατόριον, ένθα εφίλευον του νικώντας αθλητάς(αυτόθι. ΙΕ’)

[    Το Ολυμπιακό  Πνεύμα η βάση του Πολιτισμού

 Από την  ανωτέρω αλληλουχία αγαλμάτων των Ολυμπίων Θεών , αλλά και  ημιθέων και  ενδόξων θνητών  συνάγουμε ότι   αυτοί   έπαιξαν   ένα ευεργετικό ρόλο στην πρόοδο   και άνοιξαν τον δρόμο στο Ελληνικό γένος προς τον Πολιτισμό.  Κατόπιν των ανωτέρω βγαίνει το συμπέρασμα ότι

1/Ο πανάρχαιος Ελληνικός Λόγος δημιούργησε τη διανόηση, και αυτός ξεκίνησε από την λατρεία τους Δωδεκάθεου , που είναι γηγενής και όχι ξενόφερτη, όπως οι νεώτερες θρησκείες που μας επεβλήθησαν.

2/ Η πρώτη διανόηση ξεκίνησε από την Ελληνική Κοσμογονία και γι’ αυτό   τιμούν τόσο βαθιά οι Ελληνες τους Θεούς , Ημιθέους και τους ένδοξους ηγέτες του παρελθόντος. Αντίθετα η Ελληνική Εκκλησία  αντιμάχεται σφόδρα την γνώση και  διάδοση της Ελληνικής Θεογονίας διότι φοβάται ότι αυτή μπορεί να αμφισβητήσει την δική της Εβραική Θεογονία της Βίβλου.

3/ Οι Ελληνες πρώτοι συνέλλαβον το θείον ως κάτι το φυσικόν και άυλον και όχι ως μεταφυσικόν, παράλογον  και τρομερόν . Αυτή η θεική οντότητα  εκφράσθηκε  με  τους Ελληνες αθανάτους  Θεούς και Ημιθέους που είχαν έδρα τον Ολυμπον .

4/ Ο Υψιστος Ζευς ήτο ο πατήρ  των αθανάτων και των  θνητών και έχαιρε απόλυτης αγάπης και σεβασμού.  Οι Ελληνες  είχαν ασθενές  ιερατείο,  εν αντιθέσει με τις  κοσμοπολιτικές θρησκείες που διαθέτουν ισχυρότατο ιερατείο με το οποίον  ακόμη και σήμερον συνεξουσιάζουν τον κόσμο ομου με την πολιτική εξουσία. Στο Ισλάμ είναι τόσο ισχυρό το ιερατείο ώστε  αποτελεί κράτος εν κράτει και συχνά τούτο  ασκεί την πολιτική εξουσία με τα  θεοκρατικά καθεστώτα(τύπου Ιράν, Τουρκίας κλπ) ..

5/ Οι Ολύμπιοι Θεοί διέμενον κοντά στους ανθρώπους και  δίδαξαν  σ’ αυτούς σε   άδηλες εποχές (100.000 Π. Ε)   τους  Συμπαντικούς(φυσικούς) Νόμους . Αυτοί  ήσαν   καλοκάγαθοι, σοφοί,  πλουτοδότες και βοηθοί των   ανθρώπων , εφ’ όσον οι άνθρωποι εφάρμοζαν τον Ορθόν Λόγον( Ελευσίνια –Ορφικά-Καβείρια Μυστήρια, Μαντεία  Δελφών-Δωδώνης κ. α , Φιλοσοφικές Σχολές, Επιστήμες, Τέχνες)

7/ Οι Θεοί ήσαν πανάρχαιοι και  ενδοξότατοι  ηγέτες ή σοφοί που ευεργέτησαν το ανθρώπινο γένος σε χρονολογίες που χάνονται στα βάθη της προιστορίας και οι άνθρωποι τους θεοποίησαν και τους τιμούν. Ποτέ όμως δεν πίστεψαν, όπως άλλοι λαοί, ότι οι Θεοί τους έφτιαξαν εκ του μηδενός το Σύμπαν.

8/ Αν αναλύσετε τον συμβολισμό  εκάστης θεότητος   θα βρείτε  μια μεγάλη πολιτιστική  κατάκτηση,  ιδέα ή γεγονός, που ευεργέτησε τα μέγιστα τους ανθρώπους και τους έβγαλε από την πρωτόγονη κατάσταση. Οι Ελληνες είχαν συνείδηση  τούτου και  γι’ αυτό   τιμούσαν και   λάτρευαν τους Θεούς τους.

9/ Οι Ελληνες εξανθρώπισαν τους Θεούς, κατεβάζοντας τους από τους ουρανούς στον Ολυμπο  και θεοποίησαν τους ανθρώπους , κάνοντας τους Ημίθους κοντά στους Θεούς του Ολύμπου. Εν αντιθέσει ,προς  άλλους λαούς που  υπετάγησαν ολοκληρωτικά σ’ αυτούς και   στο πανίσχυρο  ιερατείο τους  και στους πολιτικο-θρησκευτικούς ηγέτες που το εκπροσωπούσαν.

10/ Τέλος, μέσα από τον καθημερινό αγώνα των θεών και των ανθρώπων  μεταξύ τους,  με τα στοιχεία της φύσεως και  τον αγώνα επιβίωσης   , εξεπήγασαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες για να βάλουν  τέλος στον πόλεμο και να εκπολιτίσουν τους ανθρώπους ]

 

Τα  αφιερώματα του Ναού

 

Ο Αντίοχος αφιέρωσε Παραπέτασμα μάλινον  πεπικοιλμένον με υφάσματα ασσύρια, και βαφάς ερυθράς των Φοινίκων. Τούτο δε το παραπέτασμα δεν εσύκωναν άνω προς τον όροφον, καθώς της Εφεσίας Αρτέμιδος, αλλά κατεβίβαζον εις το έδαφος δια των καλωδίων. Εις τον Πρόναον δε  ητον θρόνος του Αρίμνου βασιλέως των Τυρρηνών.

 

 

[ Οι Τυρρηνοί ήσαν Ελληνες

  Ανήκαν σε  πανάρχαια Ελληνικά φύλλα. Όμως από τους Ελληνες της κυρίως Ελλάδος εθεωρούντο βάρβαροι, όπως και άλλα Ελληνικά φύλλα που δεν είχαν μπει στον πολιτισμό ή είχαν χάσει ή είχαν αλλοιώσει την γλώσσα τους ζώντες εν μέσω βαρβαρικών φυλών]

 

 Ούτος αφιέρωσε πρώτος των βαρβάρων αφιέρωμα εις τον Ολύμπιον Δία.  Ητον και τινές Ιπποι χαλκοί του Κυνίσκου , σημεία Ολυμπιακής νίκης, δεξιόθεν της εισόδου. Ομοίως και τρίπους χαλκούς δεξιόθεν, εις τον οποίον έβαλλον τους στεφάνους των νικητών, πριν κασκευάσωσι την τράπεζαν. Διότι ύστερον είχον τράπεζαν επί τούτου. Οι δε Αχαιοί  αφιέρωσαν ανδριάντα του βασιλέως Αδριανού , εκ λίθου παρίου. Εκεί ητον και του Τραιανού, τον οποίον αφιέρωσαν όλοι οι Ελληνες. Ητον δε και του Νέρωνος στέφανοι , και στήλαι πολλαί, και μια τούτων περιείχε γεγραμμένον τον Ορκον, περί της εκατονταετούς συμμαχίας  των Αθηναίων , Αργείων, και Μαντινέων.

 

Οι Ζάνες ,  για την πατάξη της διαφθοράς

Από δε του Βωμού της μητρός των Θεών προς το στάδιον, ήτον αριστερόθεν η άκρα του Κρονίου καλουμένου όρους, και εις τους πρόποδας αυτού κρηπίς λιθίνη και αναβαθμοί, όθεν ανέβαινον εις το όρος τούτο. Και εκεί ητον αγάλματα χαλκά του Διός εξ , Ζάνες καλούμενα.  Οίον , Ζήνες, τα οποία κατεσκεύασαν εκ της ζημίας, την οποίαν επλήρωσεν ο Εύπολος ο Θεσσαλός, επειδή διέφθειρε τους πύκτας με δώρα, Αγήνορα τον Αρκάδα και Πρύτανιν τον Κυζικηνόν, και τον Αλικαρνασσέα

[ Κύζικος, Βυζάντιον, Ιωνία, Αιολία, Αλικαρνασσός  κ. α είναι  οι αλύτρωτες πατρίδες που κανείς δεν πρέπει να ξεχνά. Η Ιστορία βρίσκεται σε διαρκή ροή και εξέλιξη και  δεν έχει  γραφεί  οριστικά. Ίσως κάποτε να έλθει η εποχή όπου οι λαοί της Μικράς Ασίας να αναμνησθούν των ηρωικών κα ένδοξων προγόνων τους  και να ξαναγυρίσουν στις ρίζες τους ]

 

Φορμίωνα, και αγόρασεν αυτός την νίκην τότε, ενώ ο Φορμίων ενίκησεν την προτέραν Ολυμπιάδα. Εζημιώθησαν δε και οι δωροδοκηθέντες. Και τούτο  λέγουσι πρώτον αδίκημα και πρώτη ζημία των αθλητών εις τούτον τον αγώνα. Των δε αγαλμάτων τα μεν δυο ήτον έργα του Κλέωνος του Σικυωνίου. Των δε τεσσάρων ο αγαλματοποιός  αγνοείται. Ειχον και επιγράμματα λέγοντα ότι η νίκη δεν ευρίσκεται εκεί με δώρα, αλλά με ταχύτητα ποδών και δύναμιν σώματος. Υστερον Κάλιππος ο Αθηναίος  αγόρασε πάλιν την νίκην του πεντάθλου με χρήματα, κατά την εκατοστήν και δωδεκάτην  Ολυμπιάδα. Οθεν εζημιώθη και αυτός.

 

            Η υπεροψία των Αθηναίων δεν  περνά  στη Ολυμπία           

 

Οι Αθηναίοι όμως έστειλαν τον Ρήτορα(Πλουταρχ. Εν Υπεριδ. Τομ. Θ’ 778) Υπερίδην εις τους Ηλείους ζητούντες την άφεσιν της ζημίας. Αλλά επέστρεψεν άπρακτος. Οι δε Αθηναίοι δεν έδωκαν την ζημίαν, και δια τούτο απεκλείσθησαν των Ολυμπιακών Αγώνων. Τέλος δε αναγκασθέντες υπό του χρησμού επλήρωσαν αυτήν , και κατεσκεύασαν οι Ηλείοι  αλλά εξ αγάλματα του Διός με αυτήν, και με επιγράμματα περιέχοντα την αιτίαν. Πλησίον  δε τούτων ήτον και άλλα δύο αγάλματα εκ τοιαύτης  αιτίας κατασκευασμένα. Επειδή ο Φιλόστρατος ο Ρόδιος διέφθειρε τον Εύδηλον με χρήματα , τα δε επιγράμματα έλεγον ότι Στράτων ο Αλεξανδρεύς διέφθειρε  τον Εύδηλον. Ομοίως κατεσκεύασαν και άλλα δύο αγάλματα του Διός δια την αυτήν αιτίαν, του Δίδου του Γαραπάμμωνος των Αιγυπτίων.

 

[Αιγυπτιακοί Ναοί στην Ολυμπία

Η ανέγερση εντός του επισημοτέρου  χώρου  του  Ελληνισμού αγαλμάτων ξένων λατρειών, όπως λ. χ του Γαραπάμμωνος των Αιγυπτίων, φανερώνει την  απόλυτη ανεξιθρησκεία των Ελλήνων. Αν είχε δείξει και ο Ιουσαιοχριστιανισμός την ίδια ανοχή στην πατροπαράδοτη Ελληνική θρησκεία μας τότε σήμερον θα είχε σωθεί όλος ο αρχαίος Ελληνικός Πολιτισμός και η ωφέλεια του κόσμου θα ήτο μεγίστη]

 

Τοιούτον τι συνέβη και του Απολλωνίου και Ηρακλείδου των Αλεξανδρέων. Τέλος  δε και αυτός ο Δαμόνικος ο Ηλείος ηθέλησε να κλέψη την νίκην με τα χρήματα ,  δια τον υιόν αυτού Πολύκτορα.

 

Οι Πατέρες συνυπεύθυνοι των Υιών

 

            Ετυχε να παλεύη ο υιός αυτού με τον υιόν του Σωσάνδρου του Σμυρναίου. Ο δε Δαμόνικος έδωκε χρήματα εις τον πατέρα του Σωσάνδρου, όστις ωνομάζετο και εκείνος Σώσανδρος, δια να νικήση ο υιός αυτού

Οι δε Ελλανοδίκες εζημίωσαν τους πατέρας. Και εκ της ζημίας ταύτης κατεσκεύασαν άλλα δύο αγάλματα, ών το μεν εν ήτον εις το γυμναστήριον των Ηλείων, το δε εις  την Αλτιν, έμπροσθεν της στοάς ποικίλης ονομαζομένης, επειδή είχεν εις τον τοίχον πολλάς ζωγραφιάς. Τινές δε ωνόμαζον αυτήν και στοάν της Ηχούς,  επειδή ανέδιδεν φωνήν όταν εφώναζε τις.

[1/ Η ελληνική Ζωγραφική

 Οι Έλληνες δεν ήσαν μόνον άριστοι γλύπτες , αλλά και σπουδαίοι ζωγράφοι. Δυστυχώς   έργα ζωγραφικής δεν σώθηκαν πολλά, διότι είναι  πιο ευαίσθητα και κατεστράφησαν-πλήν εξαιρέσεων- λόγω    βανδαλισμών,   πυρκαγιών,   υγρασίας και της πολυκαιρίας.

2/ Το κυκλικό κτίσμα της Ηχούς

Παρόμοιον κυκλικόν κτίσμα που μεταδίδει την ηχώ βρίσκεται στην απαγορευμένη πόλη στο Πεκίνο , στην Κίνα, όπου  είναι τα ανάκτορα του τελευταίου αυτοκράτορος] 

 

Η Δειλία τιμωρείται στην Ολυμπίαν

 

Εζημίωσαν δε και άλλον τινά Αλεξανδρέα Σαραπίωνα ονομαζόμενον, δια δειλίαν.

[Εξ αυτού εμφαίνεται η σημασία που έδιδαν οι Ελληνες όχι τόσον εις την νίκην  όσον  στον Αγώνα. Η παραίτηση δε  εκ του αγώνος εθεωρείτο ατιμωτική και άρα κολάσιμος πράξη]

 

Επειδή ήλθεν να αγωνισθεί εις τον Παγκράτιον αγώνα, και εγράφη εις τον κατάλογον των αγωνιστών  κατά την συνήθειαν . Επειτα αφού είδε τους άλλους παγκρατιστάς εφοβήθη ο γενναίος,  και έφυγεν μίαν ημέραν πρότερον του αγώνος . Αυτός έφυγε μόνος δια δειλίαν  εκ του αγώνος τούτου  και εζημιώθη.  Και ταύτα μεν τα αφιερώματα ήτον εκ ζημίας(Αυτοθ. Κβ’)

 

            Ο Βωμός των Σαλπιγκτών και Κηρύκων

           

β‘ .Πλησίον δε της εις το στάδιον εισόδου, ήτον βωμός, εις τον οποίον δεν εθυσίαζον προς ουδένα Θεόν, αλλ’  ίσταντο εκεί οι Σαλπιγκταί και οι Κήρυκες  και ηγωνίζοντο. Ο δε βωμός είχε κρηπίδα χαλκήν, και επί της κρηπίδος άγαλμα του Διός εξάπηχες, αφιέρωμα των Κυναιθαίων(Αρκαδικ. Ιθ’) το οποίον είχε κεραυνούς εις τας χείρας. Πλησίον δε εις το Ιπποδάμειον, Ιερόν της Ιπποδάμειας, ήτον κρηπίς λιθίνη ως ημικύκλιον , και εις την μέσην αυτής αγάλματα του Διός, της Θέτιδος και της Ημέρας, οίον , της Ηούς, ήτις παρεκάλει τον Δία δια τα τέκνα αυτής. Απαντίκρυ δε προς τας δύο άκρας της κρηπίδος,  ήτον ο Αχιλλεύς και ο Μέμνων.

[ 1/Τα οστά της  Ιπποδάμειας  στην Αλτιν

 Λέγεται ότι η Ιπποδάμεια και οι δύο υιοί της , ο Ατρεύς και Θυέστης φοβούμενοι μήπως αφήσει διάδοχον του θρόνου τον Χρύσιππον εκ της Αξιόχης, εφόνευσαν αυτόν μυστικώς  και έρριψαν το σώμα του σε πηγάδι . Μετά την ανακάλυψη του εγκλήματος ο Πέλοψ τους έδιωξε και τους καταράσθηκε να αλληλοφονευθούν. Γι’ αυτό η Ιπποδάμεια ήλθε στην Μίδεαν πόλιν της  Αργολίδας, όπου απέθανεν εκεί. Οι Ηλείοι-ή κατά τινα χρησμόν ο ίδιος ο Πέλοψ- μετέφεραν ύστερα τα οστά της και τα έθαψαν εις την Αλτιν της Ολυμπίας. Να σημειωθεί ακόμη ότι το ξίφος του Πέλοπος με την χρυσή λαβή  ήτο αφιερωμένο κι’ αυτό στην Ολυμπίαν. Λέγουν ακόμη ότι στην Φρυγία και στην κορυφή του όρους Σιπύλου  ήτο θρόνος του Πέλοπος, και πλησίον του Ερμου ποταμού στην πόλη Τήμνω ήτο άγαλμα της Αφροδίτης εκ μυρσίνης και έλεγαν ότι το αφιέρωσεν ο Πέλοψ ]

 

Ελληνας και Βάρβαρος

 

  Ομοίως ήτον και άλλοι δύο καταντίκρυ Ελλην και Βάρβαρος, ο Οδυσσεύς αντίκρυ του Ελένου, επειδή ήσαν οι σοφότατοι εις τα στρατεύματα των Ελλήνων και Τρώων.

[1/ Εκβαρβαρισθέντες Έλληνες

Οι Έλληνες θεωρούσαν τους Τρώες βαρβάρους, καίτοι  ομίλουν την αυτήν  γλώσσαν , ελάτρευαν τους ίδιους θεούς και είχαν σχεδόν τα ίδια ήθη και έθιμα. Όμως οι Τρώες  ήσαν μέρος της Ασίας και έρχονταν σε συνεχή επαφή με τους Ασιάτες. Ως εκ τούτου είχαν διαμορφώσει   συλλογική συνείδηση κοντινή προς τους  βαρβάρους. Αλλά τι να πούμε για τους σημερινούς Έλληνες που λατρεύουν μια Βαρβάρα Αγία;

 2/ Οι Έλληνες εφευρέτες της μπάλας

Η Ναυσικά είδε στο όνειρο της την Αθηνά , η οποία της είπε να κατέβη στον ποταμό, να πλύνη τα φορέματα της επειδή πλησιάζει ο γάμος της. Κατόπιν τούτου πήρε τις δούλες της και ήλθεν στον ποταμό. Αφού δε έπλυναν τα φορέματα , τα άπλωσαν στον Ήλιο και έπαιζαν σφαίρα, η οποία έπεσε πλησίον του Οδυσσέως που εκοιμάτο πίσω από μια λόχμη,  μετά το ναυάγιο του πλοίου του.  Επομένως  το παιχνίδι  της μπάλας δεν είναι σύγχρονη ανακάλυψη , αφού με αυτήν έπαιζαν οι Ελληνες  σε πανάρχαιες εποχές  ]

Ο δε Μενέλαος με τον Πάριν, δια το πάθος της έχθρας ο Διομήδης με τον Αινείαν,  ο Τελαμώνειος  Αίας με τον Διόφοβον. Ταύτα δε ήτον έργα Μύρωνος του Λυκίου. Περαιτέρω δε ήτον αφιερώματα των Απολλωνιατών, περί  ών ερούμεν εν τω οικείω τόπω. Περαιτέρω δε τούτων ήτον άλλο άγαλμα του Διός, έχον εις την μίαν χείρα κεραυνόν και εις την άλλην Αετόν, αφιέρωμα των Μεταποντίων, και έργον του Αριστόνου του Αιγινήτου. Οι δε Φλιάσιοι αφιέρωσαν άγαλμα του Διός, του Ασωπού και των θυγατέρων αυτού Και πρώτον μεν ήτον η Νεμέα, έπειτα ο Ζεύς αρπάζων την Αίγιναν, έπειτα η Αρπίννα , η Κόρκυρα,[Κόρκυρα =Κέρκυρα] η Θήβη, και ύστερον ο Ασωπός . Τρεις δε Λεοντίνοι, ο Ιππαγόρας, Φρύνων και Αινεσίδημος, αφιέρωσαν άγαλμα του Διός επτάπηχες.

 

γ. Εσωθεν δε της Αλτεως ήτον και το βουλευτήριον, και πλησίον της είσοδου του βουλευτηρίου ήτον άγαλμα του Διός, και περαιτέρω προς άρκτον ήτον άλλο τετραμμένον προς ανατολάς, το οποίον αφιέρωσαν όλοι οι Ελληνες, όσοι επολέμησαν τον βάρβαρον εις τας Πλαταιάς.

 

[Το κοινόν άγαλμα στις Πλατειές φανερώνει ότι οι Ελληνες σε κρίσιμες περιστάσεις όχι μόνον ενώνονται και πολεμούν τον βάρβαρον  εισβολέα  αλλά και δημιουργούν και έργα πολιτισμού εις ανάμνησιν του γεγονότος τούτου. Όμως  στους σύγχρονους Ελληνες έχουν  αμβλυνθεί τα πατριωτικά αισθήματα-και πιο πολύ στην ηγεσία της χώρας . Απόδειξη δε τούτου είναι η απουσία έστω και ενός μνημείου για το Ενδοξο Επος του 1940-41 και το Επος της Εθνικής Αντίστασης κατά του  Ναζισμού και Φασισμού]

 

Η Συνένωση  των Πανελλήνων

 

Ητον δε εις την βάσιν του αγάλματος γεγραμμένα  τα ονόματα όλων των πόλεων, όσαι έλαβον μέρος εκείνου του ενδόξου έργου. Και πρώτον ήτον οι Λακεδαιμόνιοι, έπειτα οι Αθηναίοι, και έπειτα καθεξής  οι Κορίνθιοι, Σικυώνιοι, Αιγινήται, Μεγαρείς, Επιδαύριοι, Τεγεάται και Ορχομένιοι της Αρκαδίας, Φλιάσιοι, Τροιζήνιοι, Ερμιονείς, Τιρύνθιοι, Πλαταιείς Μυκηναίοι, Αμβρακιώται, Λεπρεάται, Στυρείς, Ηλείοι, Ποτιδεάται, Ανακτόριοι, και Χαλκιδείς του Ευρίπου.  Των  δε νησιωτών ήτον οι Χίοι, Μήλιοι, Τήνιοι, Νάξιοι και Κύθνιοι. Το δε άγαλμα τούτο ήτον  έργον Αναξαγόρου του Αιγινήτου. Εμπροσθεν δε του αγάλματος ήτον στήλη χαλκή , έχουσα γεγραμμένας τας συνθήκας της τριακονταετούς ειρήνης των Αθηναίων και Λακεδαιμονίων, όπου προς τοις άλλοις ήτον και τούτο το άρθρον. « Οι Αργείοι δεν έχουσι μέρος της μεταξύ Αθηναίων και Λακεδαιμονίων ειρήνης. Ιδιατέρως όμως  αν θέλωσιν οι Αθηναίοι και Αργείοι , ημπορούν να έχουν φιλίαν» Εκεί πλησίον ήτον                   και άλλο άγαλμα του  Διός , αφιέρωμα των Μεγαρέων και έργον του Θυλάκου, η Ψυλάκου η Ψυτάκου, και Οναίθου και των υιών αυτών. Η πατρίς  όμως και η ηλικία  τούτων των αγαλμάτων είναι άγνωστος. Περαιτέρω δε τούτου ήτον  άλλο άγαλμα του Διός με σκήπτρον εις την χείρα, αφιέρωμα των Υβλαίων της Σικελίας. Και πλησίον τούτου ήτον βάσις χαλκή  και επ’ αυτής άγαλμα του Διός δεκαοκτώ  ποδών το ύψος, το οποίον είχε την εξής επιγραφήν:

«Κλειτόριοι το δ’ άγαλμα Θεώ δεκάτην ενέθηκαν

Πολλάν εκ πολίων χερσί βιασμένοι.

Και μέτρα ποιείτην Αρίστων ή δε Τελεστάς

Αυτοκασίγνητοι και Λακεδαιμόνιοι»

 

.           Ο Ρωμαίος Μόμμιος,  πρόδρομος του Ελγίνου

 

δ’ Ητον δε και βωμός κοινός του Διός και Ποσειδώνος, και πλησίον αυτού άγαλμα του Διός εις βάσιν χαλκήν , αφιέρωμα των Κορινθίων και έργον του Μούσου. Μεταξύ δε του Βουλευτηρίου και του μεγάλου ναού ήτον άγαλμα του Διός εστεφανωμένον με άνθη, και κεραυνόν εις χείρα έχον, αφιέρωμα των Θεσσαλών και έργον του Θηβαίου Ασκάρου ή Ασκύρου. Και πλησίον αυτού άλλο αφιέρωμα των Ψωφιδίων, διά τινα νίκην. Δεξιόθεν δε του ναού και προς ανατολάς ήτον άλλο δώδεκα ποδών, αφιέρωμα των Λακεδαιμονίων με επιγραφήν τοιαύτην:

«Δέξαι άναξ Κρονίδα Ζευ Ολύμπιε καλόν άγαλμα,

Ιλάω θυμώ τοις Λακεδαιμονίοις»

Αφιέρωσαν δε τούτο κατά τον δεύτερον Μεσσηνιακόν  πόλεμον. Αριστερόθεν δε τούτου ήτον άλλο χαλκούν, αφιέρωμα του Μομμίου εκ των λαφύρων της Αχαίας.

[ 1/ Αρχαιοκλέφτες και Λαφυραγωγοί οι Δυτικοί

 Ο Ρωμαίος  Μόμμιος με λάφυρα της Αχαίας  έκανε δωρεές  στο Δία. Αυτή η ταλαίπωρη χώρα έχει λαφυραγωγηθεί αγρίως από πάμπολλους βαρβάρους και ημιβαρβάρους  κατακτητές εδώ και χιλιάδες χρόνια ως και πρόσφατα, κατά τον Β! Π. Π . Πάντα όμως  σαν τον μυθικό φοίνικα αναγεννάται   από την τέφρα της και ξαναρχίζει από την αρχή την πορεία της προς τον πολιτισμό. Όμως η αγιασμένη Ελληνική γη δεν έπαυσε ούτε στιγμή να κρύβει στα σπλάχνα της αρχαίους Ελληνικούς θησαυρούς

2/ Τα Ελγίνεια Μάρμαρα

Η απαξιωτική  περιγραφή των θησαυρών του Παρθενώνος-σαν «Μάρμαρα» δηλαδή ύλη ακατέργαστη- δείχνει την έλλειψη σεβασμού προς την εθνική μας κληρονομιά. Η βαρβαρική Βρετανία συνεχίζει να σκεπάζει ακόμη το έγκλημα του Λόρδου Ελγιν και να μην παραδίδει-ως όφειλε- τα αριστουργήματα του Παρθενώνος στην Ελλάδα για να ολοκληρωθεί το  μνημείο της Ακροπόλεως  που συμβολίζει την Αθηναϊκή Δημοκρατία. Αλλά θα μου πείτε μήπως έχει ολοκληρωθεί η δημοκρατία τουςσύμφωνα με τα Ελληνικά πρότυπα;]

 

Άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Ολυμπία

 

Και ούτος αφιέρωσε πρώτος των Ρωμαίων αφιέρωμα εις τον Ολύμπιον Δία Το δε μέγιστον πάντων των εν τη Αλτει χαλκών αγαλμάτων ήτον , το αφιέρωμα των Ηλείων, είκοσι επτά ποδών το ύψος, εκ των λαφύρων των Αρκάδων. Πλησίον δε του Πελοπίου ήτον στύλος μέτριος, και άγαλμα του Διός επ’ αυτού εκτείνον την χείρα. Αντίκρυ δε τούτου ήτον πολλά αγάλματα κατά σειράν, εν τούτοις και του Διός και του Γανυμήδους, αφιέρωμα τινός Θεσσαλού Γνώθιος ονομαζομένου, και έργον του Αριστοκλέους. Πλησίον δε τούτου ήτον  άλλο άγαλμα του Διός αγένειον, αφιέρωμα του Σμηκίθου, περί ου ερούμεν μετ’ ολίγον.  Και μετά τούτο άλλο αγένειον, αφιέρωμα των Ελαιτών, έθνους της Αιολίδος.. Και μετά τούτο άλλο πάλιν του Διός, και εκατέρωθεν τούτου ήτον άλλα δύο, του Πέλοπος και του Αλφειού ποταμού, αφιερώματα των Κνιδίων εκ λαφύρων. Ητον δε και άλλο του Διός πλησίον του τείχους της Αλτεως, αφιέρωμα και τούτο του Μομμίου      εκ των ρηθέντων λαφύρων. Εις το βουλευτήριον ήτον άγαλμα του Διός τρομερώτατον, όπου εγίνετο ο όρκος των αθλητών , Ζευς όρκιος ονομαζόμενον, και κεραυνούς εις τας χείρας έχων. Ητον δε και άγλαμα του Αλεξάνδρου, εξομοιωμένον εις το σχήμα του Διός, πλησίον του μεγάλου ναού, αφιέρωμα των Κορινθίων. Επειδή έδωκεν εις αυτούς την πόλιν. Και ταύτα      τα αγάλματα του Διός ήτον έσωθεν της Αλτεως.

[Το άγαλμα  προς τιμήν του Μ. Αλεξάνδρου, που είχε διαστάσεις ως εκείνας του Διός, αποστομώνει τους ψευδολόγους των Σκοπίων και των άλλων παραχαρακτών της Ελληνικής Ιστορίας,  που διατείνονται ότι δήθεν οι Μακεδόνες ήσαν ένα διαφορετικό έθνος εκείνου των Ελλήνων.  Το γεγονός όμως ότι οι Ελληνες έστηναν αγάλματα των Ελλήνων και μόνον στην Ολυμπία, έρχεται να τους διαψεύσει . Τούτο  αποδεικνύεται   στον επισκέπτη των αρχαιολογικών χώρων του Δίου , της Πέλλας και άλλων Μακεδονικών  πόλεων όπου θα συναντήσει ανάγλυφη την Ελληνικότητα της περιοχής από αρχαιοτάτων χρόνων.  Ητο τόσο Ελληνική όσο και η Πελοπόννησος, Ηπειρος, Ιωνία ,  Κύπρος κ .ο. κ Το  δίλημμα  που πρέπει να τεθεί στους Σκοπιανούς είναι το εξής: «Αν είσθε πράγματι Μακεδόνες-όπως διατείνεσθε- τότε πρέπει να ασπασθείτε τον Ελληνισμό και εμείς θα σας χαρίσουμε  το ένδοξο όνομα της Μακεδονίας μας»]  

 

           

            Το Ναυάγιο του Πλοίου των Μεσσηνίων      

 

ε’. Ητον δε και άλλα πολλά αφιερώματα δι’ άλλας αιτίας . Οι Μεσσήνιοι της Σικελίας είχον την συνήθειαν να στέλλωσι κατ’ έτος αντίκρυ εις το Ρήγιον, τριάκοντα πέντε παίδας, και τον Δάσκαλον αυτών και τον αυλητήν, εις μίαν επιχώριον Εορτήν των Ρηγίνων, οι οποίοι εχόρευον εις την Εορτήν.

[ Οι Μεσσήνιοι της Σικελίας είχαν φύγει εξόριστοι κατά την διάρκεια των Μεσσηνιακών πολέμων μετά των Λακεδαιμονίων. Ητο τόσο εκτεταμένος ο ξερριζωμός των Μεσσηνίων ώστε αυτοί μετέβησαν εις την Ναύπακτον , την Μεσσήνην της Σικελίας και στην Κυρηναική]

 Οθεν ονομάζετο και χορός των παίδων η  πομπή  αύτη.  Κατά δυστυχίαν όμως εβυθίσθη ποτέ το πλοίον εις εκείνον τον κατηραμένον πορθμόν της Σύλλης και χαρύβδεως, και επνίγησαν οι παίδες και οι λοιποί πάντες. Οι δε Μεσσήνιοι πενθήσαντες κατά  την συνήθειαν εις τιμήν των παίδων, κατεσκεύασαν  αγάλματα χαλκά όλων των παίδων, του δασκάλου και του αυλητού, και αφέρωσαν   αυτά εις την Ολυμπίαν, τα οποία ήτον κατά σειράν επι του τείχους τη Αλτεως, όπου οι παίδες είχον τας δεξιάς ηπλωμένας, ως παρακαλούντες τον Θεόν. Ητον δε έργα Κάλλωνος του Ηλείου, ή του Καλάμιδος. Ητον επι του τείχους τούτου και άλλα αγάλματα, αφιερώματα των Ακραγαντίνων, και δύο ανδριάντες του Ηρακλέους γυμνοί, εις παιδικήν ηλικίαν.

 [Για τους άθλους του Ηρακλή  έχουμε γράψει εις άλλο μέρος. Όμως ο πρώτος του άθλος συνέβη  κατά την βρεφική του ηλικία ότε  έπνιξε  τον όφιν]

            Ων ο μεν εις ετόξευε τον   λέοντα, και ήτον αφιέρωμα του Ταραντίνου Ιπποτίωνος, και έργον του Νικοδάμου. Ο δε άλλος  ήτον αφιέρωμα Αναξίππου του Μενδαίου. Η δε Μένδη ήτον πόλις της Θράκης(Στεφάν. Εν Μένδ.)

 

             Ιλιάδα, η Βίβλος του Ελληνισμού

 

Αφιέρωσαν  δε και οι Αχαιοί κοινώς τους Ανδριάντας των εννέα Ηρώων, οι οποίοι εδέχθησαν όλοι την πρόσκλησιν του Εκτορος εις μονομαχίαν(Ομήρ. Ιλ. Η’)  Και ίσταντο οι Ανδριάντες αυτών πλησίον  του μεγάλου Ναού ωπλισμένοι, με δόρατα και ασπίδας. Απάντικρυ δε αυτών ίστατο ο Ανδριάς του Νέστορος, κρατών τους κλήρους εις την κυνήν.

[1/ Οι Γόνοι της Εξουσίας

 Οι Έλληνες εστήριζον το σύστημα της εκλογής των αρχόντων   στην  κλήρωση και όχι στην εκλογή δια ψηφοφορίας. Διότι η ψηφοφορία ενέχει μέσα της την διαφθορά και   συναλλαγή, ενώ αντίθετα η κλήρωση είναι θέμα τύχης  και δημιουργεί μια καινούργια κατάσταση. Η κλήρωση  μιμείται το χαοτικό σύστημα που επικρατεί στη φύση , όπου τα φαινόμενα είναι απρόβλεπτα και η   ροή ατελεύτητη και μη προβλέψιμη απολύτως. Επίσης η θητεία των αρχόντων ήτο συνήθως ενιαύσιος, δηλαδή για ένα μόνον χρόνο. Σήμερον καταργήσαμε την κληρονομική μοναρχία και εγκαταστήσαμε την κληρονομική δημοκρατία ελέω οικογενειακού δικαιώματος. Και ασφαλώς είναι γνωστά τα γένη που εναλλάσσονται στην εξουσία της Ελληνικής δημοκρατίας!!!

2/ Η Ιλιάδα  πρέπει να είναι η βάση της Παιδείας των Ελληνοπαίδων

Η Ιλιάδα έπρεπε να είναι το κύριο ανάγνωσμα των Ελληνοπαίδων  προς  διαμόρφωση του χαρακτήρος των και όχι η Ιουδαϊκή Βίβλος]

 

Νέρων :   Πυρομανής και Αρχαιοκλέφτης

 

Του Οδυσσέως τον  Ανδριάντα όμως  έλαβεν ο Νέρων εις την Ρώμην, και έμειναν ύστερον μόνον οι οκτώ.

[ Προφανώς ο Αθανάσιος Σταγειρίτης γράφων την μνημειώδη ΩΓΥΓΙΑΝ το 1815, όπου   η  Ευρώπη  βρισκόταν υπό το πέλμα  της Ιεράς Συμμαχίας επρόσεχε τις εκφράσεις του για να μην θίξει την διεθνή εξουσία. Έτσι  για  να μην  ειπεί ‘ έκλεψε τον ανδριάντα του Οδυσσέως’ –και όχι μόνον- γράφει ’ τον έλαβεν εις την Ρώμην’. Ως γνωστόν ο  Νέρων καταλήστεψε την Ολυμπία και γενικότερα την Ελλάδα εκ των πολιτιστικών και καλλιτεχνικών  θησαυρών της]  

 

 Ητον δε εκεί και επιγραφή τοιαύτη

«Τω Διί τα’ Αχαιοί τα αγάλματα ταύτ’ ανέθηκαν,

Εγγονοι  αντιθέου Τανταλίδου Πέλοπος»

Εργον δε ήτον ταύτα Ονατά του Αιγινήτου, περί του οποίου ρηθήσεται πολλάκις.

[Οι Έλληνες είχαν πολυάριθμους και αξιολογότατους  καλλιτέχνες όλων των τεχνών που εργάζοντο  και άφησαν  αθάνατα έργα στην ανθρωπότητα. Αυτά  κοσμούσαν όλες τις πόλεις της Ελλάδος και ιδιαίτερα τους τόπους λατρείας και πολιτισμού(Ολυμπία, Δελφοί, Δήλος, Αθήνα κ. ο. κ.) και σήμερον κοσμούν σχεδόν όλα τα μουσεία της οικουμένης.  Σπίτια μεγάλα και πολυτελή δεν είχαν οι Ελληνες , σαν τους Ρωμαίους. Ούτε κολοσσιαία  ιδιωτικά έργα   όπως βλέπουμε σήμερον. Όμως τα δημόσια έργα , ήτοι αυτά που  ανήκαν στο Δήμο και στο Αστυ(την Πόλη),  ήσαν λαμπρά και αξιοθαύμαστα. Οι Ελληνες  ήσαν υπερήφανοι για τα έργα τους, και οι πόλεις αμιλλώντο ποιά θα φτιάξει τα καλύτερα έργα και το πέτυχαν να μείνουν στην αθανασία]

Πλησίον δε τούτων ήτον ο Ανδριάς του Ηρακλέους μαχόμενος με μίαν Αμαζονίδα έφιππον δια τον ζωστήρα, αφιέρωμα Ευαγόρου του Ζαγκλαίου, και έργον Αριστοκλέους του Κυδωνιάτου. Η Ζάγκλη ήτον πόλις της Σικελίας(Στέφαν. Εν Ζάγλ.) , η έπειτα Μεσσήνη μετονομασθείσα. Αφιέρωσαν δε και οι Θάσιοι άγαλμα του Ηρακλέους δεκάπηχυ το μέγεθος, έργον του Ονατά και τούτο.

 

Ο δούλος Σμίκυθος  αφιερώνει στην Ολυμπία

 

            στ. Οι δε Μεσσήνιοι αφιέρωσαν άγαλμα της Νίκης , έργον Μενδαίου του Παιωνίου. Τα δε αφιερώματα του Σμικύθου ήτον τα εξής. Αμφιτρίτη και Ποσειδών και Εστία , έργα Γλαύκου του Αργείου. Αριστερόθεν του μεγάλου Ναού, ήτον η Κόρη, η Αφροδίτη, ο Γανυμήδης , η Άρτεμις , ο Ομηρος ,   Ησίοδος, Ασκληπιός, Υγεία και ο Αγών φέρων αλτήρας

[Οι αλτήρες ήσαν σφαίραι μολύβδου, τας οποίας  εκράτουν εις τας χείρας οι γυμναζόμενοι εις το πήδημα, διά να φυλάττωσι την ισοσταθμίαν του σώματος]

 

Μετά δε την εικόνα του Αγώνος ήτον  ο Διόνυσος, ο Ορφεύς και ο Ζευς, έργα Διονυσίου του Αργείου. Ταύτα και άλλα πολλά εφιέρωσεν ο Σμίκυθος τα οποία  έλαβεν όλα ύστερον ο Νέρων.

[1/ Οι Δούλοι στην αρχαιότητα

Αρκετοί   θα ζήλευαν τον δούλο Σμίκυθο

Ο Σμίκυθος ούτος ήτον Μεσσήνιος , δούλος, έπειτα ταμίας του τυράννου των Ρηγίνων Αναξίλαου, έπειτα και επίτροπος της Τυραννίας, μετά τον θάνατον του Αναξιλάου. Διωχθείς ήλθεν εις την Τεγέαν και κατώκησεν εκεί. Και ασθενήσαντος του υιού αυτού, υπεσχέθη πολλά ει τον Ολύμπιον Δία. Οθεν και εφιέρωσεν αυτά , αφ’ ού ιατρεύθη ο υιός αυτού. Ηροδότ. Πολύμν.170 & Παυσαν. Αυτόθι Κε’

2/ Κανείς δεν είναι υπέρ της δουλείας που ήτο στίγμα της αρχαίας Ελληνικής δημοκρατίας, όμως για την εποχή εκείνη όπου εβασίλευε η καθολική δουλεία στην Ανατολή η δουλεία της Αθηναϊκής δημοκρατίας ήτο ότι είναι σήμερον το καθεστώς των μεταναστών εργατών. Οι δούλοι τότε μπορούσαν να έχουν κατοικία, να δημιουργούν πλούτο, να καταγγέλλουν τυχόν κακομεταχείρηση από το αφεντικό τους κ.α.  Το μόνο που δεν μπορούσαν είναι να απολαμβάνουν τα πολιτικά δικαιώματα των Αθηναίων πολιτών. Υπάρχουν όμως περιπτώσεις που δόθησαν πολιτικά δικαιώματα και τιμές σε δούλους διότι  ανεδείχθησαν  ήρωες στον πόλεμο ή καταξιώθηκαν στην τέχνη και στα γράμματα.

3/ Ο Νόμος της Σισάχθειας

 Τουλάχιστον οι Αθηναίοι  είχαν   φτιάξει νόμο για την απελευθέρωση των δούλων και ήτο γραμμένος σε πλάκα έξωθεν του ναού του Απόλλωνος στους Δελφούς. Αντίθετα οι δυτικοί διατήρησαν τη δουλεία άνω των 2.000 χρόνων και την  κατήργησαν μόλις    τον περασμένο αιώνα   ]

 

Ο δε Ηρόδοτος λέγει αυτόν Σμίκυθον.  Τα επιγράμματα μάλιστα ωνόμαζον  και τον πατέρα αυτού , Χοίρον. Ταύτα δε τα αφιερώματα ελέγοντο μεγάλα αφιερώματα του Σμικύθου, όσα κατεσκεύασεν ο Γλαύκος, και μικρά, όσα ετεχνούργησεν ο Διόνυσος.

[ Η Ιστορία του Σμικύθου που από δούλος έγινε πάμπλουτος   με μεγίστη επιρροή στο κατεστημένο της Ελλάδος, φανερώνει ότι σφάλλουν όσοι ομιλούν καταφρονητικά για την δουλεία στον Ελληνικό κόσμο . Οι δούλοι στο μόνο που υστερούσαν ήτον τα πολιτικά δικαιώματα και αυτά μπορούσαν να τα  αποκτήσουν υπό προϋποθέσεις. Εάν έκαναν πατριωτικές ή άλλες   διακεκριμένες πράξεις υπέρ της πολιτείας(πράξεις ανδραγαθείας, διάκριση στον καλλιτεχνικό τομέα κ.ο.κ). Πολλάκις αποκτούσαν περισσότερα χρήματα και από τους Ελληνες πολίτες, όπως συνέβη με τον Σμίκυθον]

 

Η Απτερος Νίκη κατοικούσε στην Ολυμπία

 

Πλησίον δε τούτων ήτον άγαλμα της Αθηνάς με περικεφαλαίαν και την αιγίδα ενδεδυμένον, αφιέρωμα των Ηλείων και έργον Νικοδάμου του Μαιναλίου.  Η δε Μαίναλος ήτον πόλις της Αρκαδίας. Πλησίον δε της Αθηνάς ήτον η Νίκη άπτερος, αφιέρωμα των Μαντινέων  και έργον του Καλάμιδος. Πλησίον δε των μικρών αφιερωμάτων του Σμικύθου, ήτον τα άθλα του Ηρακλέους. Του Λέοντος, της Υδρας, του Κερβέρου και του Κάπρου, αφιερώματα των Ηρακλεωτών του Πόντου, τα οποία αφιέρωσαν αφ’ ου ελεηλάτησαν την χώραν των γειτόνων αυτών Μαρινδυανών. Αντίκρυ δε τούτων και πλησίον του Πελοπίου, ήτο και άλλα πολλά αγάλματα κατά σειράν.

 

Ο   Ιππος του  Φόρμιδος με το Ιππομανές

 

            ζ. Μεταξύ τούτων ήτον και τα αφιερώματα του Φόρμιδος του Μαιναλίου, ο οποίος περάσας εις την Σικελίαν  και γενόμενος στρατηγός του Γέλωνος, έπειτα και του Ιέρωνος, και ευδοκιμήσας, εις τας εκστρατείας, επλούτισεν τόσον, ώστε αφιέρωσεν πολλά αφιέρωματα και εις την Ολυμπίαν και εις τους Δελφούς. Εις την Ολυμπίαν ήτον δύο Ιπποι και πλησίον αυτών δύο Ηνίοχοι.  Και ο μεν πρώτος Ιππος και ο Ηνίοχος ήτον έργον Διονυσίου του Αργείου. Ο δε δεύτερος Σίμωνος του Αιγινήτου. Ο πρώτος Ιππος είχε και επίγραμμα εις την πλευράν άμετρον ως εξής:

«Φόρμις ανέθηκεν Αρκάς Μαινάλιος, νυν δε Σιρακούσιος»

Ούτος ήτον ο Ιππος ο οποίος έλεγον ότι είχε το Ιππομανές(Θεόκριτ. Β’ και Σχόλ.G2) λεγόμενον χόρτον. Επειδή οι Ιπποι όσοι έβλεπον αυτόν , έφευγον τους κρατούντας ή ελαύνοντας αυτούς, συντρίβοντες πολλάκις και τα σίδερα, και ανέβαινον εις αυτόν ως μαινόμενοι, νομίζοντες ότι ήτον αληθινός, χρεμετίζοντες και άλλα  τοιαύτα ποιούντες.  Και μόλις με μεγάλην βία και ανάγκην δαρμού, απεχώριζον αυτούς εκείθεν. Τούτο δε νομίζει ο Παυσανίας τέχνασμα τινός Μάγου, αναφέρων και άλλο παράδειγμα τοιούτον. Ότι εις την Λυδίαν Μάγος τις άναπτε πυρ, μόνον διά τινων  λέξεων βαρβαρικών.

 

 [ Το Αγιο Φως της Ανατολής

Πυρ ανάβει και ο αρχιερεύς στον Πανάγιο Τάφο στην Ιερουσαλήμ ως εκ θαύματος , το λεγόμενον «  άγιο φως» της Αναστάσεως. Θα μου πείτε ότι και στην Ολυμπία ανάβουν την ιερή φλόγα. Όμως δεν είναι το ίδιο διότι η ιερή φλόγα ανάβει με την  επενέργεια  των φυσικών δυνάμεων, ήτοι της συγκεντρώσεως  των ακτίνων του Ηλίου με την βοήθεια κοίλου κατόπτρου, και όχι ως εκ θαύματος από κάποιον υπερφυσικό  Γιαχβέ. Και το σπουδαιότερο όλων ανάβει ενώπιον των πολιτών και όχι εν κρυπτώ και παραβύστω]

 

             Έχουν τα Αγάλματα  Ευθύνη ;

 

Πλησίον δε τούτων ήτον και ο ανδριάς του Φόρμιδος, μαχόμενος με τρεις εχθρούς, αφιέρωμα τινός Λυκόρτα Συρακουσίου και φίλου αυτού. Πλησίον δε τούτων ήτον ο Ερμής χλαμύδα ενδεδυμένος, κυνήν έχων εις την κεφαλήν, και κριόν υπό την μασχάλην, εφιέρωμα των Φενεατών της Αρκαδίας. Και έργον του Ονατά. Και πλησίον  τούτου άλλος Ερμής κυρήκειον έχων, αφιέρωμα Γλαυκίου τινός Ρηγίνου, και έργον Κάλλωνος του Ηλείου. Αφιέρωσαν δε και οι Κερκυραίοι βουν χαλκούν. Εις τούτον τον  βουν ανέβη ποτέ έν παιδίον και έπαιζε. Και παίζον εκτύπησε  την κεφαλήν αυτού εις τον χαλκόν, και μετ’ ολίγας ημέρας απέθανεν. Οθεν οι Ηλείοι ήθελον να εκβάλωσι τον βουν έξω της Αλτεως, ως αίτιον φόνου. Ο χρησμός όμως είπε να κάμουν, τα συνηθισμένα εις του ακουσίους φόνους καθάρσια, εις τον βουν, και να τον αφήσωσιν εκεί.

[   Οι Ελληνες τότε εσκέπτοντο πολύ πιό ώριμα από  τους σημερινούς, οι οποίοι  μετά από κάθε καθεστωτική αλλαγή αφαιρούν τα αγάλματα και  εξαφανίζουν τα ιστορικά μνημεία και κειμήλια , ωσάν αυτά να μην είναι η ιστορική κληρονομιά μιάς συγκεκριμένης περιόδου-ανεξαρτήτως αν αυτή είναι ευχάριστη ή δυσάρεστη στην κρατούσα κατάσταση]

Ητον δε εις την Αλτιν και πλάτανοι προς την μέσην του περιβόλου, και υπό κάτω εις τους πλατάνους αφιέρωσαν οι Ηλείοι τρόπαιον χαλκούν εκ των Λακεδαιμονικών λαφύρων. Ητον και άλλος Ανδριάς αφιέρωμα των Μενδαίων, έχων και επιγραφήν τοιαύτην

«Ζηνί θεών βασιλεί  μ’ ακροθίνιον ενθάδ’ έθηκαν Μενδαίοι,

Σίπην χερσί βιασσάμενοι»

Οίον οι Μενδαίοι κυριεύσαντες την Σίπην μ’ αφιέρωσαν εις τον Δία, ως ακροθίνιον. Οι δε Μενδαίοι ήτον Ιωνες, κατοικούντες εις την Θράκην πλησίον της Αίνου.

[Εξ αυτού καταφαίνεται η από αρχαιοτάτων χρόνων παρουσία των Ελλήνων στην Θράκην, η οποία ήτο μέρος του Ελληνικού κόσμου, όπως η Κρήτη, η Πελοπόννησος κ. ο. κ]

 

[Αγών δρόμου προς τιμήν των Νυμφών

 

Ο Αμφισσος εβασίλευε  εις την  Δρυοπία και έκτισεν την πόλιν Οίτην, την οποίαν ονόμασεν  έτσι από το όρος της Οίτης. Εκεί δε πλησίον έκτισε και ναόν του Απόλλωνος και εκ του ναού τούτου ήρπασαν οι Νύμφες την μητέρα του Απόλλωνος , και την έκαναν αθάνατη. Κατόπιν δε τούτου έκτισε και ναόν των Νυμφών, κατέστησε δε και αγώνα δρόμου προς τιμήν αυτών, ο οποίος εωρτάζετο  μέχρι ων νεωτέρων χρόνων εις την Δρυοπίαν. Στην εορτήν όμως αυτήν δεν ήρχοντο γυναίκες διότι  εμαρτύρησαν  δύο παρθένες την αρπαγήν της Δρυόπης . Αγώνες στην Ελλάδα εωρτάζοντο σε κάθε μέρος. Ετσι  διαβάζομεν εις την ΩΓΥΓΙΑΝ , τόμ.Ε! σελίς 107 ότι ο Ιλος ο δεύτερος , μείνας διάδοχος , ήλθεν εις την Φρυγίαν, ένθα εωρταζεν]

 

 

Βαβαί σοι Ελλάς πως σε κατάντησαν

 

Δια την οικονομίαν δεν θα αναφέρθούμε στους θησαυρούς του Ναού που ήσαν πολυτιμότατοι και εκτυφλωτικοί σε τέχνη και καλλιτεχνική αξία. Όμως σαν επιμύθιον θα αναφέρουμε αυτά που γράφει ο Αθανάσιος Σταγειρίτης στην ΩΓΥΓΙΑΝ τόμος  Α!, σελίς 113 . Κι’ αυτό για να δώσουμε μια μικρά γεύση του υψηλοτάτου πολιτισμού της Ελλάδος σε πανάρχαιες εποχές , τότε που ο λοιπός κόσμος ζούσε είτε στα δάση, είτε στα σπήλαια, είτε τέλος κάτω από την ανατολική δεσποτία και δουλείαν.

«Η Ελλάς ήτον όλη Ναός και κήπος ουχί απλώς, αλλ’ επιμελώς και φιλοτέχνως κεκαλλωπισμένος. Αν ανέβαινες εις τον Παρνασσόν , εύρισκες   αυτόν πολυτελέστερον του πύργου της Βαβυλώνος, κατά την φιλοτεχνίαν. Αν οδοιπόρεις από μιάς πόλεως εις την άλλην, εύρισκες πανήγυριν εις τον δρόμον λαμπράν. Αλλού έβλεπες Ναόν, αλλού βωμόν, αλλού άλσος Ιερόν, αλλού πηγήν Ιεράν, αλλού Ανδριάντας, αλλού Ηρώα, αλλού τάφους, αλλού στήλας και αλλού άλλα, περιποιημένα και κεκαλλωπισμένα, Ελληνικώς. Και αν δεν πιστεύομεν τον Παυσανίαν, συμβουλεύομεθα και τον Κικέρωνα, όστις λέγει, ότι εις την Ελλάδα, εις κάθε βήμα ευρίσκεις πράγμα αξιοθέατον.

Βαβαίσοι , Ελλάς! πούσοι ταύτα ; τις σε  κατεσπάραξε ; τις σε απεστέρησε  τα έργα των τέκνων σου ; τις σε κατέστησεν ερημίαν ; Ο Νέρων ήρπασε πρώτος πεντακοσίους Ανδριάντας χαλκούς εκ του Ναού των Δελφών μόνον, συν τούτοις και τον Ανδριάντα του Οδυσσέως (Ηλιακ. Πρώτ. Κ’ε. 5 Κεφ. 3) Οστις καύσας πρότερον την Ρώμην, εγύμνωσεν ύστερον την Ελλάδα, δια να καλλωπίση αυτήν πάλιν. Τοιούτους καλλωπισμούς είχον και αι αποικίαι των Ελλήνων πανταχού. Η Ιταλία, Σαρδηνία, Σικελία, Κυρήνη, Ιωνία, και Αιολίς μέχρι της Ηραλείας του Πόντου.  Επειδή έργον των Ελλήνων ήτον πρώτιστον και πάτριον, να καταδιώκωσι και εξολοθερεύωσι την αγριότητα και βαρβαρότητα. Αφιέρωναν δε τινές και τα εργαλεία αυτών, ότε δεν εδύναντο να μεταχειρισθώσιν αυτά πλέον. Ως ο Κίνυρις ο Αλιεύς το δίκτυον, εις τας νύμφας, η Λαίς το κάτοπρον εις την Αφροδίτην …Ο Βιτρούβιος θαυμάζει  τέσσαρας Ναούς κτισμένους εκ μαρμάρων…..Εχρημάτισαν  τα πρώτυπα και οι κανόνες των τριών τρόπων της τεκτονικής : Του Δωρικού, Ιωνικού  και Κορινθιακού. Πρώτος δε τούτων ήτον   της Εφέσου, και δεύτερος του Απόλλωνος εις την Μίλητον, αμφότεροι Ιωνικού τρόπου. Και  τρίτος της Δήμητρος και Περσεφόνης εις την Ελευσίνα, του Δωρικού τρόπου(αρχιτέκτων ο Ικτίνος που αρχιτεκτόνισε την Ακρόπολιν)  Τέταρτος  δε ήτον  ο Ναός του Ολυμπίου Διός εις τας Αθήνας, κατά τον Κορινθιακόν τρόπον. Οι καλλωπισμοί όμως και η μεγαλοπρέπεια  των αφιερωμάτων ήτον ανυπέρβλητοι εις τον εν Δελφοίς Απόλλωνα, δια την υπόληψιν του μαντείου, και εις την Ηλιδα του Ολυμπίου Διός, δια τον Ολυμπιακόν αγώνα και την κοινήν σύνοδον ων Ελλήνων..»

 

Ελληνες και  Βάρβαροι σε μια αέναη Γιγαντομαχία

 

Επιγραμματικώς θα απαντήσουμε στα ερωτήματα που έθεσε ο συγγραφεύς. «Η Δυτική βαρβαρότητα και η Ανατολική δεσποτία και θεοκρατία  εφθόνησαν  τους πολιτισμένους Ελληνες και  επέπεσαν μετά μανίας να τον καταστρέψουν . Όμως οι δυστυχείς δεν υπελόγισαν ότι ο  μοναδικός στον κόσμο πνευματικός πολιτισμός και ο τρόπος ζωής των Ελλήνων, παρά τις καταστροφές που του προξένησαν και του προξενούν  ακόμη, δεν φυλακίζεται, δεν καταστρέφεται , δεν πεθαίνει , αλλά συνεχίζει να ζει  ζωήν αιώνια,  να αναπτύσσεται και να ξαπλώνεται σε ολόκληρο τον κόσμο, διότι αυτός και μόνον μπορεί να βγάλει την  ανθρωπότητα από τα σημερινά σκοτάδια και αδιέξοδα στο ξέφωτο του πολιτισμού».

 Τους Ελληνικούς καλλιτεχνικούς  θησαυρών τους κατέστρεψαν οι   Ρωμαίοι  και οι Χριστιανοί. . Οι μεν πρώτοι για να στολίσουν την Ρώμη και τις επαύλεις τους οι δε δεύτεροι για την   ανέγερση χριστιανικών  ναών και την στερέωση της λατρείας τους που αλλιώς δεν μπορούσε να επικρατήσει ειμή μόνον δια της βίας. Σε πλείστες περιπτώσεις τα μάρμαρα ερρίφθησαν στα ασβεστοκάμινα για την κατασκευή ασβέστη. Τα χάλκινα  αγάλματα τα έλειωσαν και κατασκεύασαν κανόνια , ενώ μεγάλη ποσότητα χαλκού χρησιμοποίησαν  για την κατασκευή του τρούλου του Αγίου Πέτρου.(Βανιέρ. Α. 407)

Όμως ΗΕΛΛΑΔΑΠΟΤΕΔΕΝΠΕΘΑΙΝΕΙ

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΟΡΚΟΣ

Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΣΤΟΥΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

Απόψεις | 05 Αυγούστου 2024